Ψυχαγωγία
Μαντινάδες της Κρήτης
της Αγάπης |
της Κρήτης |
της Ξενιτιάς |
της Ομορφιάς |
του Γλεντιού |
του Πόνου |
του Χωρισμού
Δε με φοβίζει ο θάνατος, άλλα 'ναι τα σπουδαία το ν' αγαπάς να μη μπορείς να διώξεις την ιδέα.
Δέν με φοβίζει ο Θάνατος γοργά ή αργά θα φτάσει ήντα φοβάται ένα κορμί που'χει τα πάντα χάσει
Πάντα θα μείνω μαθητής τσ αγάπης το σχολείο γιατι στο μάθημα σεβντάς δεν άνοιγα βιβλίο.
Εκλείδωσές μου τη καρδιά και δε χωράει άλλη αλοίμονος του για σεβντάς και που 'θελα με βγάλει...
Δρόμο θα ανοίξω στη καρδιά φώς μου για να περάσεις και μή λυπάσαι πως μπορεί κάποτε να με χάσεις!
Εδά μου βγάνει ο έρωντας σιγά σιγά το δάκρυ μα δε θυμούμαι νά' κανα και πλια μεγάλη αγάπη
Σαράντα ήλιους ξεπερνά των αμμαθιών σου η λάμψη τσιγάρο από τα μάθια σου μπορεί κιανείς ν' ανάψει...
Απο τα μάτια προσπαθώ το δάκρυ μή κυλήσει γιατί ποτέ δεν θα βρεθεί χέρι να το σκουπίσει .
Στη άκρη άκρη των ματιών τα δάκρυα σταμματούνε θέλουν κι εκείνα να σε δουν πριν πέσουν και χαθούνε.
Έχει αξία ποιο πολύ το τελευταίο δάκρυ που σταματά και κρουσταλλιά στων αμαθιών την άκρη
Το θάνατό μου πεθυμώ γιατί θα με λυτρώσει μικρή μου απ΄τα χέρια σου που με ΄χουνε σταυρώσει
Στον κάτω κόσμο απού ζεις και με θωρείς 'πο πάνω όσο κι αν πέφτω χαμηλά είναι γιατι σε χάνω
Αγγελικό μου πρόσωπο, κρίνε μου μυρισμένε στον κάτω κόσμο ταίρι σου αν θες περίμενέ με...
Σα μπει στη γη το φέρετρο και νεκρωθεί το σώμα διαδώσετε πως το φονιά τον αγαπώ ακόμα...
Θέλω στο τάφο μου δεντρό 'πο κάθε πάντα ένα νά 'ναι στη μέσι το κορμί απού χάθηκε για σένα.
Ο χωρισμός πολλες φορές κάνει μεγάλα λάθη.. Σμίγει καρδιές αταίριαστες κι αφήνει άλλες στα πάθη..
Χαμήλωσε φεγγάρι μου αντίκρυ σου να κάτσω.. Να σε γεμίσω στεναγμούς το χρώμα σου ν'αλλάξω...
Στου τάφου μου το μάρμαρο με δάκρυα μου το 'πε πως κάθε μέρα θά 'ρχεται μα χάθηκε απο τότε.
Μη φοβηθείς στο μνήμα μου, αν κουνηθεί το σώμα θα 'ναι η καρδιά που πάλεται και σ'αγαπά ακόμα...
Θέλω το τάφο γυάλινο να φαίνεται οντε λιώνω να δείς πως είχα στη καρδιά το πρόσωπο σου μόνο!
Για ένα φιλί σου μόνο ζω κι ένα χαμόγελό σου τα ξένα παίρνω μια ζωή, ποτέ όμως το δικό σου.
Δεματιασμένους τσι καημούς μη μου τσι πέμπεις Θε μου σκέψου πως είμαι σπλάχνο σου Μεγαλοδύναμέ μου.
Μαζώνω πίκρες και καημούς να τση τα κάμω δέμα να δει για κείνη η καρδιά πως έχει στάξει αίμα...
Ήθελα να΄ μουνα πουλί μα τί πουλί γεράκι για να με ζωγραφίζουνε στσι λύρας το καπάκι.
Ανε σκεφτείς τροζό πουλί μακριά μου να πετάξεις να μη βρεθεί ωστε να ζεις χλωρό κλαδί να κάτσεις
Οντε τα χείλια σου φιλώ τον πόνο δεν τον ξερω! γιατι η γιατριά δεν ερχετε διχα να σε προσμενω!
Αστέρια πέφτουν μα εγώ άλλη ευχή δε κάνω βαρέθηκα για μια χαρά να κάνω το ζητιάνο
Ξενομπασάρικα πουλιά φέρτε το το πουλί μου , γιατί 'ναι έρμη κι άχαρη χωρίς αυτό η ζωή μου .
Ρωτώ θαλασσινά πουλιά που είναι κι αρμενίζει ίντα καιροί τον δέρνουνε κι οπίσω δεν γυρίζει.
Κάνε την Θεέ μου θάλασσα και μένα κάνε άμμο θέλει δεν θέλει να 'ρχεται στην αγκαλιά μου απάνω.
Θέε μου και κάμε με δεντρό κι εκείνη κάμε χώμα να αγκαλιαστούν οι ρίζες μου με το δικό τζη σώμα.
Χιλιάδες οι αναστεναγμοί που βγαίνουνε για σένα μα σ΄ εύχομαι να γίνουνε χρόνια ευτυχισμένα
Μια σπίθα αρκεί για να μπορεί φωθιά να θεμελιώσει μα πώς μπορεί ένας νεκρός ζωή να ξανανιώσει....
Αν είσαι η ανατολή στη σκοτεινή μου ελπίδα θα 'ναι το ωραιότερο ξημέρωμα που είδα.
Στο τέρμα της υπομονής υπάρχει μια ελπίδα για να ελπίζουν οι καρδιές που 'χουνε μαύρα φύλλα...
Τα ματωμένα χέρια σου πιάσε και σκούπισε τα και 'γω τα φύλλα τση καρδιάς σου δίνω για πετσέτα!
Ρωτάς τα φύλλα τση καρδιάς γιάντα 'ναι πληγωμένα και δε θωρείς τα χέρια σου απού ΄ναι ματωμένα...
Τί νιώθω να μή με ρωτάς κοιτώντας με στα μάτια αυτό που νιώθω στη καρδιά κεντά τα φυλλοκάρδια.
Εγώ ρωτώ τα χείλη σου μα δε μου απαντούνε τα μάτια όμως καημό τσ' αγάπης μαρτυρούνε.
Δάκρυ Χριστέ στον χωρισμό κάμε το να μην πέσει γιατί κι αν είμαι μακρυα μπορεί να με πονέσει...
Τώρα που φεύγω μακρυά αγάπη μου από σένα χάνεται ο νους, σβήνει το φως φεύγει η ζωή για μένα...
Όσο κι ανε προσπάθησα με στέλνει η μοιρα πίσω και διατάζει μ' απειλές να μην ξαναγυρίσω.
Εμένα είναι η σκέψη μου πολυταξιδεμένη κι όπου αγαπώ κάθε βραδιά πηγαίνει και ξομένει...
Θε μου κα να τον έκαμες του Φθινοπώρου αέρα να 'χε μπορώ να τον θωρώ τρεις μήνες, κάθε μέρα...
Κουβέντιαζέ μου του σεβντά λόγια γλυκά κερά μου που τονε παγουδιαίνουνε τον πόνο στην καρδιά μου...
Τα λόγια σου δεν τα ξεχνώ κι όσα μου πεις τα γράφω παρηγοριά και φυλαχτό μες στην καρδιά μου τα 'χω.
|
Επιστροφή |
Δείτε τις τελευταίες μαντινάδες στο forum myΡέθυμνο
-λεκτρονικά! Ρέθυμνο - Rethimno - Rethymnon
