Ψυχαγωγία
Μαντινάδες της Κρήτης
της Αγάπης |
της Κρήτης |
της Ξενιτιάς |
της Ομορφιάς |
του Γλεντιού |
του Χωρισμού |
του Πόνου
Να τση μιλάς τση θάλασσας αγάπη μου κι εκείνη θα στέλνει κύμα να με βρει τον πόνο μου να σβήνει.
Είσαι χιλιόμετρα μακριά μα η σκέψη δε σ' αφήνει κάνει το δρόμο ένα λεπτο κι έρχεται και σε βρίχνει.
Τσι θάλασσας τα κύματα ρωτώ μα δε μου λένε Όνειρα που 'κανα για σε βουλιάξανε γι πλένε...
Μες της ζωής το πέλαγος, στα κύματα ριγμένα τα όνειρά μου τα θωρώ να πνίγονται ένα ένα.
Κάνω τη σκέψη μου χαρά και τη καρδιά μου πένα και την βουτώ στο αίμα μου και ζωγραφίζω εσένα.
Εγώ ήμουν απου έπεφτα στ' αγκάθια να περάσεις κι έδινα απ' το αίμα μου δικό σου να μη χάσεις.
Είσαι το αίμα τσι καρδιάς που συντηρεί το σώμα και δε θυμούμαι να παιξε χτύπο λειψό ακόμα
Είπε το στόμα στην καρδιά να μην πονεί για σένα κι εκείνη επαναστάτησε και δεν του πέμπει αίμα.
Έκαμα καρδιογράφημα και οι γιατροί απορήσαν γιατί οι χτύποι τση καρδιάς εκείνη ζωγραφήσαν...
Πεθαίνω και κατέχεις το πως έχεις την ευθύνη που δίχως αίμα η καρδιά το σώμα μου αφήνει.
Κάλιο καλόγρια να γεννώ και να χτυπώ καμπάνες παρά σε ασχημομούτσουνο να κάμω νοστημάδες.
Ζωή μου δίδεις σαν σε δώ θέλω να το κατέχεις και στη ζωή που έχω εδά η την ευθύνη έχεις.
Αδέ σε πάρω κοπελιά πίσμα θα το πατήσω το σπίτι απού κάθεσαι θα το κατεδαφίσω
Φένεται πως ξεχύλισε τση μοίρας το τσουβάλι γι'αυτό τσι μπόρες πέμπει μου τη μια πίσω στην άλλη...
Την ευτυχία που ζητάς μωρό μου δεν την κάνει ούτε η βέρα που φορείς ούτε και το στεφάνι.
Μοιραζε μοιρα βασσανα μα μοιραζε στα ισα και οχι στον ενανε λιψα και στ'αλλουνου περισσα...
Καινουρια αγαπη εμπηκενε στον κηπο τση καρδιας μου και ξεπατωνει συρριζα τσι βιολες τσι παλιας μου.
Νάτανε κήπος η καρδιά να σε 'πιανα απ' τη χέρα να μπεις, να δεις τι έχασες κι είν' αφορμή μια βέρα...
Ο Έρωτας σαν ξεκινά σαν μενεξές μυρίζει, μα σαν ριζώσει στην καρδιά σαν το σπαθί θερίζει.
Μοσχομυρίζει η αγκαλιά και το φιλί κανέλλα το μαξελάρι γιασεμί και μ' έβγαλε στην τρέλλα...
Να 'σουν λουλούδι στ μπαξέ απού περνοδιαβαίνω θα 'κοβα το νερό που ζω τα φύλλα σου να γραίνω...
Τι μ' οφελεί που είν' άνοιξη, ατ δέντρα κι αν ανθούνε αφού εσένα δε θωρώ όλα ας μαραθούνε.
Ποια έρμη μοίρα χάραξε στρατί τση συμφοράς μου κι η άνοιξη μου σφάλιξε τα μάτια τση χαράς μου.
Χειμώνιασε στη σκέψη μου,χιονίζει στην καρδιά μου καιρίχνει μπόρες και χαλά ο Θιός τα όνειρά μου.
Χειμώνα ξεσουβιάσου μπλιο και ρίξε λίγα χιόνια για δεν τα χόρτασα πολύ στα εικοσιτρεία χρόνια...
Λιώνει το χιόνι στο βουνό κι η ζάχαρη στο στόμα λιώνω κι εγώ που σ' αγαπώ και δεν σου το 'πα ακόμα.
Έγινε ο χωρισμός βουνό ψηλό και χιονισμένο, και λιώνω με τα δάκρυα τα χιόνι κι ανεβαίνω.
Γίνου μωρό μου σύννεφο κι εγώ θα γίνω μπόρα να σμίγουμε στον ουρανό δέκα φορές την ώρα...
Η στη σταγόνα τση βροχής να μπόρουν να χωρέσω να σου χαιδέψω το κορμί πρωτού στη γη να πέσω.
Βρέχει ο Θεός και βρέχομαι χιονίζει και όξω στέκω, το μόνο μου παράπονο είναι που δεν σε βλέπω.
Απόψε θα χωρισουμε... τα χειλια μου θα σφήξω. μην τυχει και σου πω η τρελη...μωρο μου γυρνα πισω!!!
Αν ήξερες τι θα κανα για ένα χαμόγελό σου δε θελα λείπει μια στιγμή από το πρόσωπό σου.
Θεέ μου κι οντέ χαμογελά ανατολή την κάμε και μένα δύση απέναντι θέλει δεν θέλει να 'μαι
Ο έρωτάς σου αγάπη μου, μου καταλεί τη νιότη κι έκαμε και στο μάγουλο το δάκρυ καταπότη.
Στην αγκαλιά σου αισθάνθηκα τον έρωτα που λένε κι εκειά 'δα και τα μάτια μου πρώτη φορά να κλαίνε.
Αν αισθανθείς στον ύπνο σου βάρος στην αγκαλιά σου η σκέψη μου κουράστηκε και ξάπλωσε κοντά σου.
Παράξενο μου φαίνεται γι΄ αυτό κι αναρωτιέμαι, αφού μου πήρες την καρδιά πώς στή ζωή κρατιέμαι.
Κάποτε όρκο εδώσαμε μη δούνε το χωρισμό μας κι αφήσαμε κι επέρασε αγάπη μου των εχθρώ μας...
Που 'σαι να δεις το δάκρυ μου που το 'να σπρώχνει τ' άλλο πόσες φορές απόκαμα κι ακόμα πόσες σφάλλω...
Είσαι το δάκρυ που κυλά πάντα στο πρόσωπο μου κι ο γυρισμός σου θα γενεί μόνο το φαρμακο μου.
Τα δάκρυα στα μάτια μου σταματιμό δεν έχουν γιατί τον πόνο τση καρδιάς γροικούν και δεν αντέχουν.
|
Επιστροφή |
Δείτε τις τελευταίες μαντινάδες στο forum myΡέθυμνο
-λεκτρονικά! Ρέθυμνο - Rethimno - Rethymnon
