Όχι ότι πέσαμε απ´ τα σύννεφα. Πολιτεία, εκπαιδευτικοί, γονείς, αρμόδιοι φορείς, δημοσιογράφοι όλο και κάτι ξέραμε ή τουλάχιστον ή τουλάχιστον υποψιαζόμασταν. Η μοναδική στα χρονικά, πρωτοφανής τραγωδία στη Βέροια μας ανάγκασε όλους να δούμε την πραγματικότητα.
Από πού να ξεκινήσει κανείς….
Από τις χρόνιες ασθένειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, από τις συνεχώς εξαγγελλόμενες επενδύσεις στην παιδεία που μένουν δυστυχώς στα λόγια, από τη μεγάλη απόκλιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Από το νεοσυντηρητισμό των τοπικών κοινωνιών, που δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα και που δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Από την παθογένεια ελληνικών οικογενειών, με γονείς αδιάφορους, πολυάσχολους, απόντες,. Οικογένειες που τα βγάζουν δύσκολα πέρα και από τις οποίες απουσιάζει παντελώς η κρατική πρόνοια.
Προφανώς, οι ευθύνες για το πρόβλημα δεν απονέμονται εύκολα ή με ελαφρά τη καρδία. Ίσως, όμως το φοβερό πρόσφατο περιστατικό να αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προβληματιστούμε επιτέλους όλοι.
Για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Για να διεκδικήσουμε από την πολιτεία να βγει από τη μακαριότητά της και να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης και για να σταθεί αρωγός στην ελληνική οικογένεια όχι με ψευδεπίγραφα μέτρα δήθεν ενίσχυσης του τίποτα αλλά με ουσιαστικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες.
Για την κοινωνία μας προκειμένου να αντιληφθεί ότι ο συντηρητισμός, η αδιαφορία για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ο ωχαδελφισμός έχουν πλέον εξαντλήσει τα όρια τους.
Η παιδική παραβατικότητα δεν είναι απλά υπερβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα οποία όψιμα και υποκριτικά παρεμβαίνουν στο θέμα. Είναι μια πραγματικότητα, την οποία ανεχόμαστε όλοι, Πολιτεία, γονείς, εκπαιδευτικοί. Κυρίως όμως, αποτελεί την απεικόνιση μιας κοινωνίας αδιάφορης, αμέτοχης, ακίνητης, σε πλήρη αφασία, ανεκτικής στη βία, που απορρίπτει τη διαφορετικότητα, που βρίσκεται σε ηθικό τέλμα. Ολόκληρο το κρατικό οικοδόμημα απουσιάζει προκλητικά αφήνοντας απροστάτευτα παιδιά, που ανήκουν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Η αλυσίδα των ευθυνών και της συγκάλυψης είναι ατελείωτη. Τα μοναδικά θύματα είναι τα ίδια τα παιδιά που στην πιο ευαίσθητη ηλικία τους στερούνται το ενδιαφέρον, την προστασία, την ουσιαστική προσέγγιση και θυματοποιούνται από την αδιαφορία και την ανοχή.
Είναι γεγονός ότι η Κρήτη και ιδιαίτερα το Ρέθυμνο παρουσιάζει ανησυχητικά αυξητικά ποσοστά παιδικής παραβατικότητας. Ανήκει στις περιοχές της Ελλάδας με τα υψηλότερα ποσοστά μαθητικής διαρροής, εγκατάλειψης του σχολείου. Παρουσιάζει σοβαρότατα προβλήματα σχολικής στέγης και στελέχωσης από εκπαιδευτικούς. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία είναι είδος προς εξαφάνιση. Η αδιαφορία της πολιτείας είναι παντού έκδηλη και παράλληλα με τις ανθρωπογεωγραφικές ιδιομορφίες του τόπου και την έλλειψη ηθικής, οικονομικής και ουσιαστικής στήριξης της οικογένειας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Φοβάμαι ότι οι πολιτικές ευθύνες για την περιχαράκωση της ελληνικής κοινωνίας στο νεοσυντηρητισμό, στην εθελοτυφλία και σε φοβικά σύνδρομα είναι συγκεκριμένη. Μας βομβάρδιζαν επί χρόνια συγκεκριμένα κέντρα με έναν αδιάκοπο ευτελισμό της πολιτικής, αξιών και αξιών αλλά και συγκεκριμένων προσώπων. Με ισοπέδωση των πάντων και ανάδειξη ψεύτικων ή επικίνδυνων προτύπων. Τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν.
Όμως, είναι τώρα η ώρα μηδέν για να βάλουμε τέρμα στην υποκρισία. Τώρα ξέρουμε. Καιρός για δράση. Καιρός να στραφούμε στα παιδιά μας και να αναζητήσουμε τις χαμένες μας αξίες.. θα κάνουμε κάτι ;
Δείτε άλλα άρθρα του αποστολέα | |
Εκτύπωση σελίδας | |
Αποστολή σε φίλο |
Σχολιάστε: