Με θλίβει πάρα πολύ αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Δεν υπάρχει πολιτισμός της καθημερινότητας, κοινωνική συνοχή , επαγγελματισμός.
Ζούμε στον τόπο μας , λες και δεν είναι δική μας αυτή η χώρα!
Τα λόγια αυτά ανήκουν σε γνωστή αρχαιολόγο ,καθηγήτρια Πανεπιστημίου ,μαθήτρια του Μανώλη Ανδρόνικου.
Τα διάβασα σε γνωστό περιοδικό ,τα σκέφτηκα ,τα βρήκα αληθινά ,τα αντιλήφθηκα σαν πραγματικά, και θεώρησα ανακουφιστικό το να μοιραστώ με άλλους τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.
Η σκληρή και ρουλεμανόπαθη καθημερινότητα μας ,αυτή την οποία μας περιχαράκωσαν οι σύγχρονοι κατακτητές μας ,αυτή στην οποία μας παρέσυραν οι σύγχρονες Σειρήνες, έχει ιδιόμορφες ιδιότητες και πρωτοφανείς κανόνες, που μας επιβλήθηκαν.
Κοιτάζουμε γύρω μας χωρίς να βλέπουμε , ακούμε ήχους και δεν ανταποκρινόμαστε , οσφραινόμαστε ευωδίες και δεν τις αναζητούμε, αγγίζουμε βελούδα και μετάξια και δεν αντιδρούμε, γλωσσαγγίζουμε γλυκίσματα και γκουρμετικά καλούδια και δεν τα απολαμβάνουμε!
Σκεπτόμαστε μήπως και έχουμε υποστεί αποκαλυψαπειλούμενες απώλειες όλων εκείνων που η δημιουργία, και η φύση ,μας προσέφερε.
Εχουμε καταθέσει πολλές φορές την ρεαλιστική άποψη μας, ότι ένας δήμος είναι ο,τι μια χώρα σε μικρότερη κλίμακα !
Θεωρούμε λοιπόν ,ότι τα πάρα πάνω λόγια αναφέρονται και αφορούν στον τόπο μας ,στην δική μας (τοπικά) χώρα!
Να αφήσουμε την σκέψη μας να τρέξει στην τοπική καθημερινότητα μας.
Θα συναντήσει εκείνο τον διάχυτο πολιτισμό στην καθημερινότητα ,που είχε αυτή η Αρχοντούπολη στο παρελθόν της ;
Θα τοποθετηθούμε ,λέγοντας πως , φοβούμαστε ,ότι θα πρέπει να ψάξει πολύ για να βρεί σκόρπια ,απομονωμένα και αποσπασματικά λουλούδια από αυτόν τον κήπο του πολιτισμού της καθημερινότητας ,για τον οποίο μίλησε η καθηγήτρια!
Μέσα μας αισθανόμαστε να επιμένει η αισιοδοξία μας, υποβάλλοντας ένσταση και ζητώντας αναθεώρηση αυτής της τοποθέτησης.
Θα ικανοποιηθεί τούτη η προσμονή , θα πάρει θετικό αποτέλεσμα αυτή η εσώβγαλτη επιμονή, θα περάσει την εξέταση η αγωνιούσα αισιοδοξία!
Ας μείνει η απάντηση , στο αναζητητικό βλέμμα της ελπίδας μας, μαζί με μια αθάνατη σκέψη σαν αναμενόμενο μήνυμα Ανάστασης και αισιοδοξίας.
Πρέπει πάντα να κρατούμε αναμμένο το καντηλάκι της ελπίδας μας!
Να ξαναστείλουμε το περιστέρι του Νώε, στα σοκάκια και στις αυλές της μικρής ανθρώπινης πόλης μας.
Αγωνιούμε ,αν θα μας φέρει μηνύματα απόσυρσης της σύγχρονης πλημμυρίδας της παγκοσμιοποίησης, αυτής που τρέφεται αδυσώπητα από τον χυμό της ανθρώπινης κοινωνίας.
Αυτή η αποστεωμένη κοινωνική δομή ,που δεν ανθίζουν στα δρομάκια της οι γαζίες, που δεν κελαηδούν στα αποχυμωμένα κλαδιά της τα καναρίνια, που δεν κελαρίζουν στις στεγνές βρύσες της τα γάργαρα νερά .
Ας μείνει η απάντηση , σαν αναζητητική ματιά να πλανάται στον ορίζοντα της αισιόδοξης προσμονής, γιατί είναι χρήσιμο να υπάρχει ελπίδα , που κρατεί ζωντανή την επιθυμία μας.
Να βγάλουμε από τα σεντούκια μας τις ολοσκάλιστες ταμπέλλες των παληών μαγαζιών και των παληών επαγγελμάτων των πατεράδων μας, να πάρουμε τα κλειδιά και να ψάξουμε να τα βρούμε .
Περπατώντας στους δρόμους της πόλης συναντούμε άλλα πράγματα «ξένα»’ προς εκείνα που βρήκαμε στα μπαούλα της κληρονομιάς μας.
Άλλες διαστάσεις ,άλλα περιεχόμενα ,άλλες πραμμάτειες!
Πού πήγαν οι αεικίνητοι μαραγκοί , που πήγαν οι υαλοφόροι ραφτάδες, που πήγαν οι καλοκάγαθοι μάγειροι !
Ας αφήσουμε το ατέλειωτο ψάξιμο να περπατεί στα δρομάκια και τις πλατείες της πόλης μας, μήπως κάπου βρεί τα αναζητούμενα.
Είπαμε ,τουλάχιστον ,να αφήσουμε αναμμένη την λαμπάδα της ελπίδας ,και δεν ξέρεις , μπορεί να βρούμε όσα ζητούμε , σύμφωνα και με την ευαγγελική ρήση!
Ζούμε στον τόπο μας ,και αισθανόμαστε ξένοι ,δεν αντιδρούμε όπως θάπρεπε , με όλη εκείνη την φρεσκάδα ,ολη εκείνη την ζωντάνια, όπως τα ροδοκόκκινα παιδικά μάγουλα μας, όταν γυρίζαμε στο σπίτι μας.
Κοιτάζουμε τις αλλαγές , ακούμε τις σκαπάνες και τα σφυριά, μυρίζουμε τις μπογιές , αγγίζουμε τις φρεσκοτριμμένες επιφάνειες, αναμασούμε τα ωραία λόγια και τις γλυκές υποσχέσεις, και προχωρούμε ψάχνοντας εκείνο που μας λείπει .
Περπατούμε και κοιτάζουμε , σαν τουρίστες σε μια εκδρομή μας σε μια άλλη πόλη ,σαν να μην είναι η δική μας πόλη.
Ζούμε στον τόπο μας αλλά αντιδρούμε σαν να μην είναι ο δικός μας τόπος!
Δείτε άλλα άρθρα του αποστολέα | |
Εκτύπωση σελίδας | |
Αποστολή σε φίλο |
Σχολιάστε: