Κυριακή, 8 Σεπ 2024
270 χρήστες online
Το Ρέθυμνο 
-λεκτρονικά! Ρέθυμνο - Rethimno - Rethymnon
-λεκτρονικά! Ρέθυμνο - Rethimno - Rethymnon
-λεκτρονικά! Ρέθυμνο - Rethimno - Rethymnon
Αποστολέας:
Ο Κρίστο Βαν Λίμπεργκεν, είχε βάλει σκοπό της ζωής του να γράψει το όνομά του στο βιβλίο Γκίνες. Ξεκίνησε από την πατρίδα του, την πόλη Αουτχάλαντ του Βελγίου το 1989 και «περπατώντας» για 18 ολόκληρα χρόνια σε όλες τις πόλεις, τα χωριά και τις γειτονιές της Ευρώπης, τερμάτισε την Οδύσσειά του το 2007, καταφέρνοντας πραγματικά να κερδίσει επάξια την πολυπόθητη θέση στο βιβλίο Γκίνες. Θα πει κανείς, πώς είναι δυνατόν να επιλέξει κάποιος να αφήσει ό,τι έχει και δεν έχει και να ξεκινήσει ένα τέτοιο ταξίδι αντιμέτωπος με όλες τις καιρικές συνθήκες, αντιμέτωπος με τον κίνδυνο, χωρίς έναν άνθρωπο δικό του δίπλα του. Κι όμως ο Κρίστο, όπου βρέθηκε αποκόμισε τις καλύτερες εντυπώσεις, αφού όλοι τον φιλοξένησαν με προθυμία, προσφέροντάς του μάλιστα ρουχισμό ή κάποιο μικρό ποσό, για να μπορέσει να ολοκληρώσει το στόχο του. Ο Κρίστο, ως νέο παιδί στο Βέλγιο, δούλεψε σε ανθρακωρυχείο επί 15 χρόνια. Σε κάποιο ατύχημα καταπλακώθηκε σε μία σήραγγα του ορυχείου. Έσπασε ένα σπόνδυλο και υπέστη σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Για την ανάρρωσή του επέλεξε να πάει σ’ ένα από τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδας, την Κρήτη, όπου και έμεινε για 11 ολόκληρα χρόνια. Εκείνο το διάστημα ήταν που σκέφτηκε να ξεκινήσει το «περπάτημα» σε όλη την Ευρώπη, πράγμα που όπως μας είπε βοήθησε να καλυτερεύσει η υγεία του.
Μετά το 2007, θα περίμενε κανείς στην ηλικία του τότε (56 ετών) ότι θα «ρίζωνε» σε κάποια από τις χιλιάδες πόλεις που γνώρισε, και ότι θα ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Όχι όμως ο Κρίστο. Ο «δρόμος» είχε γίνει πλέον το σπίτι του.
«Όταν έκανα το γύρο της Ευρώπης με τα πόδια (περπάτησα 18 χρόνια), σκέφτηκα να ξανακάνω την ίδια διαδρομή, αλλά αυτή τη φορά με ποδήλατο. Το ταξίδι μου αυτό υπολογίζω ότι θα τερματίσει το 2015. Σαν τελευταία πόλη, θα καταλήξω στο Ρέθυμνο στην Κρήτη, εκεί όπου έζησα 11 χρόνια μετά το ατύχημά μου. Εκεί που έμαθα τα Ελληνικά κι έχω πολλούς φίλους. Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να φοράω την κρητική μαντίλα μου».
Η διαδρομή σου με το ποδήλατο είναι πιο εύκολη απ’ ότι εκείνη με τα πόδια;
«Είναι πιο δύσκολο με το ποδήλατο, γιατί έχω περισσότερα έξοδα. Κάθε τόσο όλο και κάτι χαλάει, πρέπει ν’ αλλάξω κάποια ρόδα, γενικά είναι πολλά τα έξοδα για τη συντήρησή του. Αυτή τη στιγμή έχω το 5ο μου ποδήλατο. Πόσο ν’ αντέξουν; Ευτυχώς με βοηθάει πολύ ο κόσμος ν’ αντεπεξέλθω στα διάφορα έξοδα. Μ’ έχουν βοηθήσει και αρκετοί δήμαρχοι αλλά και ο Μητροπολίτης Ναυπλίου πάρα πολύ. Στη Ναύπακτο επίσης μου έδωσε κάποιο ποσό η Μητρόπολη αλλά και κάποιοι άνθρωποι που με είδαν και με αναγνώρισαν. Επειδή δεν μπορώ όμως να βασίζομαι μόνο στην καλοσύνη του κόσμου, κάθε τόσο κάνω ένα διάλειμμα. Σταματάω για μια-δυο εβδομάδες σε κάποια πόλη, βρίσκω μια προσωρινή δουλειά κι έτσι καλύπτω κάποια έξοδα. Το ίδιο κάνουν κι άλλοι ποδηλάτες που θέλουν να γυρίσουν κάποια χώρα. Σταματάνε λίγο να δουλέψουν και ξανασυνεχίζουν».
Μετά από τόσα χρόνια «στους δρόμους», ο κόσμος που σε αναγνωρίζει τι σου λέει Κρίστο;
«Όλοι μ’ αναγνωρίζουν. Μου δίνουν συγχαρητήρια και μου εύχονται καλή επιτυχία. Μερικοί μάλιστα μου προσφέρουν χώρο να κοιμηθώ στο σπίτι τους. Εγώ όμως αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Κοιμάμαι έξω ακόμα και το χειμώνα με τη βροχή και το κρύο. Συνήθως κοιμάμαι στα προαύλια των εκκλησιών, σε κάποιο υπόστεγο. Όταν βρίσκω κάποιο ‘‘ιδανικό’’ για μένα σημείο, τηλεφωνώ στο 100 και τους ζητάω να περνάνε 2-3 φορές τη νύχτα από εκεί για να ελέγχουν την περιοχή όσο θα κοιμάμαι. Πρώτον, για να μη με πειράξει κανείς και δεύτερον, φοβάμαι να μην μου κλέψει κανείς το ποδήλατό μου».
Συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο «στη διαδρομή» σου;
«Επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια στο δρόμο, μπορώ να πω ότι σχετικά είναι λίγες οι φορές που αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα. Στα 3 1/2 χρόνια που κάνω ποδήλατο, μια φορά έπαθα ατύχημα, πριν την Ηγουμενίτσα και μπήκα λίγες μέρες στο νοσοκομείο και 5 φορές με κλέψανε. Και τις 5 φορές οι ληστές ήταν ξένοι, όχι Έλληνες. Ήταν Ρουμάνοι, τσιγγάνοι και Πακιστανοί. Την τελευταία φορά που με κλέψανε ήταν πριν λίγο καιρό στην Αμαλιάδα. Μου πήρανε τα πάντα. Ό,τι ρούχα είχα, το κινητό μου, μια μικρή βιντεοκάμερα, μια φωτογραφική μηχανή και 180 ευρώ. Ήταν δύο Ρουμάνοι οι ληστές. Ο ένας με απειλούσε έχοντας ένα μαχαίρι στο λαιμό μου και ο άλλος έκλεβε τα πράγματά μου. Μια γυναίκα που έβλεπε το συμβάν τηλεφώνησε αμέσως στην αστυνομία. Οι Ρουμάνοι όμως το έσκασαν γρήγορα με το αυτοκίνητό τους, οπότε η αστυνομία δεν τους πρόλαβε. Ευτυχώς πέταξαν μες τη λάσπη κάτι αναμνηστικά που έχω (δώρα κάποιων δημάρχων) και το βιβλίο μου που σ’αυτό, όλα αυτά τα χιλιόμετρα που περνάω με το ποδήλατό μου, ζητάω από Δήμους, Μητροπόλεις και άλλες αρχές, να μου το υπογράφουν και να το σφραγίζουν ως απόδειξη ότι πέρασα από την πόλη τους. Έχω φτάσει με το 18ο μου αυτό βιβλίο να έχω συγκεντρώσει γύρω στις 39.000 υπογραφές. Κι ακόμα δεν έχω φτάσει ούτε στα μισά της διαδρομής μου».
Απ’ όλα τα πράγματα που σου έκλεψαν, ποιο είχες περισσότερο ανάγκη;
«Το κινητό μου. Γι’ αυτό και μόλις μπορέσω να συγκεντρώσω κάποια χρήματα, πρώτα-πρώτα θ’αγοράσω ένα κινητό, για να με παίρνουν τηλέφωνο οι δικοί μου από το Βέλγιο. Θέλουν να ενημερώνονται για το πού βρίσκομαι, αν είμαι καλά και δεύτερον χρειάζομαι το κινητό γιατί τόσες ώρες στο δρόμο μόνος μου, μπορεί να πάθω κάποιο ατύχημα. Όπως και είχα πάθει όπως σας είπα. Πώς θα καλέσω τότε βοήθεια; Επίσης καθημερινά με παίρνουν τηλέφωνο πολλοί δημοσιογράφοι από διάφορες χώρες και με ρωτούν για το ταξίδι μου. Το κινητό είναι απαραίτητο για μένα. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στη Γαβρολίμνη. Με φιλοξενεί ένας καλός κύριος που έχει ένα εργοστάσιο με αλουμίνιο. Προσπαθώ να βρω μια δουλειά για μια – δυο εβδομάδες, να βγάλω κάποια χρήματα ώστε να μπορέσω να φύγω μετά για Ηγουμενίτσα και να πάρω το καράβι για Ιταλία. Στα καράβια πάντα με περνάνε δωρεάν. Δεν έχω πληρώσει ποτέ κι ούτε μου έχει κάνει κανείς κάποια φασαρία. Με αναγνωρίζουν. Έτσι σύντομα ολοκληρώνω το ταξίδι μου εδώ στην Ελλάδα. Πήγα παντού, πέρασα από 1.226 δήμους, ακόμα κι από το τελευταίο νησί».
Κρίστο, τι λένε για σένα οι συμπατριώτες σου;
«Στο Βέλγιο έχουν ξετρελαθεί όλοι μαζί μου. Δεν περίμεναν να καταφέρω να φτάσω ως εδώ. Όλοι μου λένε ‘‘μπράβο’’. Καμαρώνουν για μένα. Κι εδώ στην Ελλάδα με παραδέχονται. Μου λένε ότι είμαι ο 2ος Οδυσσέας. Στην Κρήτη με είπανε: ‘‘Μέγα Αλέξανδρο’’».
Δεν σε ενοχλεί να κυκλοφορείς με μακριά μαλλιά και γένια;
«Πέρυσι το Πάσχα τα έκοψα, αφήνοντας μόνο το μουστάκι μου. Εκείνο τον καιρό ήμουνα στην Τρίπολη. Με σταματάει κάποια στιγμή η αστυνομία για έλεγχο. Μόλις κατάλαβαν ποιος είμαι, μου λένε: ‘‘Εσύ, Κρίστο, έκανες μεγάλο λάθος. Τώρα που ξυρίστηκες ούτε εμείς αλλά ούτε ο κόσμος σε αναγνωρίζει’’. Έτσι λοιπόν άφησα πάλι το μούσι μου και τώρα με σταματάει και με χαιρετάει όλος ο κόσμος. Έχει πολύ πλάκα εντωμεταξύ, που πολλές φορές μικρά παιδάκια (εδώ στην Ελλάδα) με περνάνε για ιερέα και μου λένε: ‘‘Γεια σου παππούλη’’. Σήμερα το πρωί πάλι, μπήκα σ’ ένα καφενείο να πιω ένα καφέ και μπήκε κι ένας παπάς μέσα. ‘‘Ωωω...’’, μου λέει, ‘‘πρώτα ξαδέλφια είμαστε’’ και γελάσαμε. Του λέω μετά: ‘‘πού μπορώ, πάτερ, να βρω ένα παντελόνι γιατί μου έκλεψαν όλα τα ρούχα μου και δεν έχω ν’ αλλάξω;’’, ‘‘Όχι’’, μου λέει. ‘‘Να πάρεις ένα ράσο και να γίνεις παπάς. Σου ταιριάζει’’».
Μιας και μιλάμε για παπάδες... εσύ Κρίστο, πιστεύεις στο Θεό;
«Ναι, πολύ. Είμαι Καθολικός. Πάντα πηγαίνω στην εκκλησία, κάνω το σταυρό μου και προσεύχομαι. Το Πάσχα φέτος ήμουν στη Γαβρολίμνη και πήγα εκεί στην εκκλησία, στην Παναγία Παναξιώτισσα. Όταν με πονάει το πόδι μου (έχω κάνει εγχείρηση), προσεύχομαι στο Θεό και την επόμενη μέρα μου περνάει ο πόνος».
Το διάστημα που είσαι μόνος σου, αναπολείς την οικογένειά σου; Θα ήθελες να είσαι μαζί τους;
«Δεν έχω πια τους γονείς μου. Πριν 2 χρόνια πέθανε η μάνα μου. Τα αδέλφια μου έχουν ‘‘πάρει’’ το μερίδιό μου από την κληρονομιά μου και δεν με παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα (γελάμε). Δεν πειράζει. Τι να πω. Με ζηλεύουνε επειδή με δείχνει συνέχεια η τηλεόραση και γράφουν για μένα συνέχεια όλες οι εφημερίδες. Δεν έχει σημασία γι’εκείνους το ότι ζω φτωχικά. Με ζηλεύουν. Σπίτι μου είναι ο δρόμος και θα πεθάνω στο δρόμο. Αυτό μου το είπαν στην Κρήτη και το λέω κι εγώ τώρα».
|
Δείτε άλλα άρθρα του αποστολέα |
|
Εκτύπωση σελίδας |
|
Αποστολή σε φίλο |
Σχολιάστε:
Χρήσιμα & Καθημερινά