Το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση της ΕΣΕΕ. Το κύριο στοιχείο που αναδείχθηκε από τις εργασίες της Συνέλευσης ήταν το αίσθημα σύμπνοιας ανάμεσα σε όλους τους συναδέλφους και η αποφασιστικότητα για την περαιτέρω διεκδίκηση των συμφερόντων και των αιτημάτων του εμπορικού κόσμου. Το μήνυμα της Γ.Σ. ήταν ένα μήνυμα ενότητας και συνεργασίας όλων των εμπόρων απέναντι στην κρίση που βιώνει η πατρίδα μας και τις δύσκολες συνθήκες στην αγορά οι οποίες αναμένεται να επιδεινωθούν.
Η Συνέλευση, η οποία για πρώτη φορά αναμεταδόθηκε διαδικτυακά με μεγάλη επιτυχία, πραγματοποιήθηκε με εντυπωσιακή συμμετοχή αντιπροσώπων του εμπορίου από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, οι οποίοι εξέθεσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εμπορικές επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα. Τα θέματα που αναδείχθηκαν αφορούσαν το πλαίσιο της αγοράς και την «επιθετική» έλευση των μεγάλων εμπορικών κέντρων, την έλλειψη ρευστότητας, τα διαρκώς αυξανόμενα «λουκέτα» και το αρνητικό κλίμα που έχει επηρεάσει καταναλωτές και επιχειρηματίες. Όλοι ανεξαιρέτως συνεισέφεραν με ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες προτάσεις, καταδεικνύοντας το υψηλό επίπεδο του εμπορικού συνδικαλισμού στη χώρα μας.
Τέλος, η συντριπτική πλειονότητα των αντιπροσώπων διατράνωσε την άρνησή της σε προσπάθειες υποβάθμισης και απόρριψης των πολιτικών θεσμών. Για το ελληνικό εμπόριο χρειάζονται υγιείς δημοκρατικοί θεσμοί και όχι μη-θεσμοί ή υποκατάστατα θεσμών. Το ελληνικό εμπόριο αντιλαμβάνεται την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ως μια μεγάλη κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αποδέχεται καμία παρέκκλιση.
Το ελληνικό εμπόριο δεν δέχεται:
· Πολιτικές λιτότητας και τις επιπτώσεις τους στην αγορά.
· Επιβολή νέων φόρων και κατάργηση φοροαπαλλαγών που θα οδηγήσουν περισσότερες επιχειρήσεις σε λουκέτα.
· Απουσία αναπτυξιακής πρότασης και προοπτικής.
· Δαιμονοποίηση των ΜμεΕ και ιδιαίτερα του εμπορίου.
· Παράταση της επαιτείας και της τοκογλυφίας που δημιουργούν αρνητική ψυχολογία.
Η Γ.Σ. ενέκρινε ένα ψήφισμα 10 σημείων που συμπυκνώνει τους βασικούς άξονες πέριξ των οποίων θα κινηθεί η δράση της ΕΣΕΕ και το διεκδικητικό της πλαίσιο:
1. Συμφωνία για ενιαίο πλαίσιο λειτουργίας αγοράς.
2. Μείωση φορολογίας των μικρών και μεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων με ταυτόχρονη υιοθέτηση ενός απλού φορολογικού κώδικα.
3. Ενιαίος μειωμένος συντελεστής ΦΠΑ με διατήρηση ενός χαμηλού συντελεστή στα είδη πρώτης ανάγκης και κυρίως στα τρόφιμα.
4. Απλοποιημένος και χρηστικός εμπορικός κώδικας.
5. Επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής τραπεζικών δανείων και δανείων μέσω ΤΕΜΠΜΕ με περίοδο χάριτος και αντίστοιχη αναστολή κατασχέσεων.
6. Χρήση θεσμού μεσολάβησης και διαιτησίας για μείωση του ύψους των ενοικίων.
7. Συνδικαλιστικός κώδικας αλληλεγγύης και στήριξης των θέσεων του ελληνικού εμπορίου και των αποφάσεων της ΕΣΕΕ.
8. Διατήρηση ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και σε μη ενήμερους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ για τουλάχιστον 12 μήνες και καταβολή επιδόματος ανεργίας.
9. Ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών για τη βελτίωση του αρνητικού κλίματος της αγοράς με πανελλαδικές δράσεις εξωστρέφειας και προβολή του ελληνικού εμπορίου.
10.Δημιουργία ενός δυναμικού κινήματος Ελλήνων εμπόρων με πρόταγμα τον οικονομικό και κοινωνικό πατριωτισμό.
Επισυνάπτεται η ομιλία του Προέδρου κ. Βασίλη Κορκίδη στη Γ.Σ.
ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ 42, 105 63 ΑΘΗΝΑ
Ομιλία του Προέδρου της ΕΣΕΕ
κ. Βασίλη Κορκίδη
Στην Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση
28 & 29ΜΑΪΟΥ2011
Αγαπητές/οί συνάδελφοι,
Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για τη δυναμική και σημαντική παρουσία σας στις εργασίες της Ετήσιας Τακτικής Γενικής Συνέλευσής μας, που πραγματοποιείται φέτος σε ένα κλίμα κατάθλιψης, αβεβαιότητας, απογοήτευσης, ντροπής, οργής, αλλά και εκρηκτικής αγανάκτησης. Το πάγωμα της αγοράς και η αγωνία των Μμε Επιχειρήσεων που έχουν προκληθεί από τη φοβική στάση των τραπεζών, από την καταστροφική φημολογία της πτωχευτικής αναδιάρθρωσης, τον εκλογικό εκβιασμό και πρόσφατα από την απειλή των νέων μεσοπρόθεσμων δημοσιονομικών μέτρων για το διάστημα 2011-2015, είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό των τελευταίων μηνών.
Θα ήθελαστην σημερινή μου ομιλία να τονίσω ότι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, το πλαίσιο της νέας στρατηγικής που έχουμε χαράξει εδώ και ενάμισι χρόνο μαζί και της προσπάθειας που κάνουμε για ενεργή συμμετοχή στη δράση της ΕΣΕΕ όσο γίνεται περισσότερων Εμπορικών Συλλόγων και Ομοσπονδιών, θα συνεχιστεί. Σε αυτήν την τόσο δύσκολη συγκυρία, για μια σοβαρή συνδικαλιστική οντότητα είναι απαραίτητη η μεγαλύτερη δυνατή συνοχή των Μμε εμπόρων, η αλληλεγγύη, η συνεργασία, oι συνθέσεις, η καλή πίστη και οι κοινές θέσεις.Το ελληνικό εμπόριο και η ΕΣΕΕ σας χρειάζεται σήμερα όλους ανεξαιρέτως, περισσότερο από ποτέ.Έχει ανάγκη τη φωνή σας, τη συμμετοχή σας, τη βοήθεια και τις πρωτοβουλίεςσας.
Η κρίση που ταλανίζει την χώρα μας δεν είναι αποκλειστικά ένα ελληνικό φαινόμενο, όσο και αν κάποιοι επιθυμούν να επιμένουν σε μία τέτοιου είδους τοποθέτηση. Η οικονομική κρίση δοκιμάζει το μοντέλο ανάπτυξης που επικράτησε στις δυτικές οικονομίες τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως ελέγχει και τα όρια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, η οποία προώθησε το δόγμα της αγοράς χωρίς όρια, αλλά και της ύφεσης χωρίς όρια την κρίσιμη στιγμή. Οι βεβαιότητες των εθνικών κρατών, αλλά και οι δεσμεύσεις των οικονομικών δρώντων με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας τους, εξαφανίστηκαν μπροστά στις ασύλληπτες ταχύτητες της «εικονικής οικονομίας» η οποία επικράτησε ως κυρίαρχο παράδειγμα. Ανάμεσα στην Γουόλ Στριτ και την Μέιν Στριτ απλώνεται ένα χάσμα νοοτροπιών, παραδόσεων και αντικρουόμενων συμφερόντων, του οποίου τα δεινά βιώνουμε τώρα. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η οικονομική κρίση είναι και η αποτυχία του μοντέλου της «εικονικής» οικονομίας.
Η κρίση έχει και μια ευρωπαϊκή έκφανση. Και αυτή κυρίως εντοπίζεται στις ανεπάρκειες της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ευρωπαϊκή σύγκλιση, μία απόλυτα θεμιτή επιδίωξη δεν έλαβε υπ’ όψιν τις ίδιες τις ανεπάρκειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης φανερώθηκαν οι μεγάλες ασυμμετρίες ανάμεσα στις χώρες του κέντρου και της περιφέρειας, αλλά και οι διάφορες λανθασμένες, όπως αποδείχτηκε, επιλογές ανέδειξαν το έλλειμμα διακυβέρνησης της Ε.Ε.. Βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση να ζητούμε από τους «εταίρους» μας τη βοήθειά τους, αποδεχόμενοι, όμως, την απώλεια του οικονομικού αυτεξουσίου της κυβέρνησης και γινόμενοι δέκτες προσβλητικών σχολίων και μομφών που ανήκαν σε άλλες πολύ δύσκολες εποχές.
Όμως όλα τα παραπάνω λειτουργούν ως άλλοθι για τις δικές μας ευθύνες; Όχι φυσικά! Δυστυχώς, ως ένα βαθμό είναι κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης που έφτασε στα όρια του σήμερα και οδήγησε στη σημερινή κρίση. Το πελατειακό κράτος που από κακή διαχείριση γέμισε από ελλείμματα τα οποία «φόρτωσε» στον ιδιωτικό τομέα. Το πολιτικό σύστημα το οποίο αναπαραγόταν από τη λεηλασία του δημοσίου κορβανά και τώρα «εκλιπαρεί» για συναίνεση. Η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που άνθισε, παραβιάζοντας κάθε αρχή υγιούς ανταγωνισμού, αξιοποιώντας τις συνδέσεις με το κράτος. Και φυσικά η δική μας μακάρια ανοχή. Η καταναλωτική αμεριμνησία που δε μας επέτρεψε να δούμετην πραγματικότητα που ανοιγόταν μπροστά μας. Και τώρα έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού.
Αγαπητές/οί συνάδελφοι
Εύλογα, η περίοδοςπου διανύουμε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία «περίοδος παρακμής». Το ελληνικό εμπόριο βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» και η λέξη «κατάρρευση» είναι ίσως κατάλληλη για να καταδείξει το τι συνέβη στην ελληνική αγορά. Το πλέον ανησυχητικό, βέβαια, είναι ότι τα μέτρα του Μνημονίου απέτυχαν παταγωδώς. Η επόμενη τετραετία αποφασίστηκε από τους δανειστές μας ότι πρέπει να είναι η συνέχεια σκληρών και μέχρι σήμερα μάταιων θυσιών, αλλά και νέων υπερβολικών απαιτήσεων. Η διαφορά, όμως, είναι ότι πλέον κανείς σχεδόν από εμάς δεν πιστεύει πια ότι μπορεί αυτός ο δρόμος να φέρει την αναμενόμενη ανάκαμψη, η οποία μεταφέρεται πλέον χρονικά από το 2012 στο 2015 και ίσως στο 2020.Το «πέρασμα» της σωτηρίας μας, που θα κρίνει αποφασιστικά το μέλλον μας μπορεί να το γνωρίζουμε, αλλά δεν το ορίζουμε πλέον εμείς. Το πώς θα «περάσουμε» από τη «θεωρία» στην «πράξη», από τη χρεοκοπία στη σωτηρίακαιαπό την ύφεση στην ανάκαμψη παραμένουν ακόμα και σήμερα οι άγνωστες μεταβλητές της ελληνικής οικονομίας.
Το ελληνικό εμπόριο πρέπει να κινηθεί δημιουργικά, δυναμικά, έξυπνα και αποτελεσματικά για να σωθεί από την οδηγία της Τρόικας ότι μαζί με τις απολύσεις 200.000 εργαζομένων στο Δημόσιο πρέπει να κλείσει το 30% των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων του εμπορίου. Στην ΕΣΕΕ, κάθε τέτοια σκέψη όχι μόνο δεν την δεχόμαστε, αλλά οφείλουμε να την πολεμήσουμε σκληρά. Προσπαθούμε συνεχώς ναψάχνουμε και να εξετάζουμε τις μεταβολές στην αγορά και κάθε αλλαγή επιχειρηματικής στρατηγικής, για να καταστούμε πιο ευέλικτοι, να συνδυάσουμε διαφορετικά προϊόντα, να αλλάξουμε τις ταχύτητές μας και να αξιολογήσουμε σωστά τις επιλογές μας και τα αποτελέσματά τους. Ο πανικός και η απαισιοδοξία δεν ωφελεί κανέναν και πρέπει να τα αφήσουμε στην άκρη, για να σώσουμε μόνοι μας τα μαγαζιά μας.
Πρέπει, πράγματι, να δούμε τις εξαγωγές ως λύση στην κρίση με ηλεκτρονικά καταστήματα «e-shops», τις λίγες επιχειρηματικές ευκαιρίες με καταστήματα ευκαιρίας και σημεία πώλησης σε Βαλκανικές χώρες, την κοινωνική και εταιρική δικτύωση με συνέργιες, συνεργασίες «clusters», την επιστροφή στην παραγωγή, την αξιοποίηση της επώνυμης τυποποίησης. Οι συνεργασίες και όχι οι συνεταιρισμοί μπορούν να μας βοηθήσουν να σταματήσουμε τα «λουκέτα» των μικρών και πολύ μικρών εμπορικών επιχειρήσεων.Πρέπει να εξετάσουμε τις δυνατότητες τοποθέτησης κεφαλαίων στην αγορά εμπορευμάτων και ιδιαίτερα στα τρόφιμα, τα καύσιμα, την ενέργεια, τα βασικά μέταλλα, όπου οι τιμές σκαρφαλώνουν στις υψηλότερες τιμές διετίας. Πρέπει να παρακολουθούμε και να εκμεταλλευόμαστε τις ακραίες διακυμάνσεις της ισοτιμίας ευρώ – δολαρίου στις εισαγωγές μας από τρίτες χώρες.
Οι Έλληνες έμποροι έχουμε βαθιές ρίζες στην ιστορία της πατρίδας μας. Για πολλά χρόνια μαζί με τη ναυτιλία μας και τον τουρισμό μας στηρίξαμε την εθνική οικονομία και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και τώρα. Έχουμε την αποφασιστικότητα, την ευρηματικότητα, τη φαντασία και την πολύχρονη εμπειρία για να εξέλθουμε και από αυτήν τη δοκιμασία χωρίς άλλες απώλειες. Τα προβλήματα των περισσότερων συναδέλφων μας εμπόρων είναι πραγματικά πολύ δύσκολα και σε πολλές περιπτώσεις αδιέξοδα, ενώ οι αιτίες που τα προκαλούν είναι συνεχείς και πολύπλοκες. Γι’ αυτό και θεωρώ ως απόλυτη υποχρέωσή μου να τα παρουσιάζω στην κοινή γνώμη και τους αρμόδιους φορείς επίμονα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σκοπός μου είναι να χρησιμοποιήσω τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσατε κι εσείς οι ίδιοι, να είμαι η φωνή όλων σας στα κέντρα εξουσίας. Άλλοτε αυτό έχει αποτελέσματα και άλλοτε όχι, αλλά αυτό που σίγουρα έχουμε καταφέρει είναι η φωνή μας εκτός από σοβαρή ναγίνει πιο τεκμηριωμένη, πιο σεβαστήκαι σίγουρα πιο δυνατή.
Ο μικρομεσαίος έμπορος είναι άξιος θαυμασμού. Και τούτο γιατί, ενώ νιώθει αδύναμος και απροστάτευτος τις περισσότερες φορές, δεν παύει να διατηρεί τη ζωντάνια, την ελπίδα και τον ενθουσιασμό του. Δεν αποκαρδιώνεται, παρότι έχει παραπλανηθεί από τους εκπροσώπους του σε πολιτικό αλλά και συνδικαλιστικό επίπεδο. Οι διαβεβαιώσεις των πολιτικών δε μας ξεγελούν, ούτε μας καθησυχάζουν. Δεν συγχωρούμε πλέον αυτούς που συνέπραξαν στα προβλήματα της χώρας μου, δε μας ενδιαφέρουν αυτοί που επιδιώκουν αχόρταγα την ανέλιξή τους στην εξουσία, μας κουράζουν οι «πρωταγωνιστές» της παρακμής με τις ανούσιες και μη πειστικές δηλώσεις.Οι οικονομικοί παράγοντες και οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών φορέων σαφώς και πρέπει να σέβονται τους θεσμούς. Το λάθος, όμως, της άνισης συνύπαρξης με τον πολιτικό κόσμο αποδυναμώνει, σχεδόν πάντα, τόσο τους ίδιους όσο και τους κλάδους που εκπροσωπούν.
Ο μικροπολιτικός τρόπος σκέψης, οι πελατειακές σχέσεις και η λογική των «κεκτημένων» συνεχίζουν να στηρίζουν ορισμένους «ανασφαλείς» πολιτικούς, ενώ ζημιώνουν όλους τους υπόλοιπους. Τα προβλήματα της χώρας μας δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι κοινωνικό και ηθικό. Για να τα επιλύσουμε χρειάζεται να έχουμε μία συστηματικότερη εικόνα γι’ αυτά και διάθεση υπέρβασης του εαυτού μας και κυρίως του τρόπου με τον οποίον σκεφτόμασταν τα προηγούμενα χρόνια.Και εδώ θέλω σημειώσω το εξής. Η ειλικρινής διατύπωση των απόψεών μας μπορεί να μην ευχαριστεί ορισμένους «επαγγελματίες» του συνδικαλισμού, της πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης, που επιλέγουν να πουν αυτά που δε λένε οι άλλοι για να ξεχωρίζουν. Δίνει, όμως, προοπτική στους συναδέλφους γιατί είναι απόσταγμα της καθημερινής εμπειρίας μας.
Το επόμενο διάστημα και μέχρι τις 20 Ιουνίου θα έχουμε μεγαλύτερεςπιέσειςστην οικονομία, αφού τότε λήγει η πρώτη γενιά των 80 δις CDS (credit event – ISDA –οίκοι αξιολόγησης – επενδυτικές τράπεζες). Επίσης, θα συνεχίσει να μας απασχολεί το «άνοιγμα» των 136 «κλειστών» επαγγελμάτων, όπως θεωρούν το λιανεμπόριο, σύμφωνα με την οδηγία Μπόλκενστάιν (123 της Ε.Κ.), το νέο φορολογικό νομοσχέδιο με αυτόφωρες συλλήψεις και φυλακίσεις «φοροφουκαράδων», οι νέοι όροι για την5η δόση του δανείου και το Μνημόνιο ΙΙ, με νέα μέτρα 23 δις για την τριετία 2012-2015 και επιπλέον 6,4 δις ευρώ για τις αστοχίες του 2011, το κούρεμα, η επαναγορά των ομολόγων σε τιμές αγοράς, η επιμήκυνση του χρέους με μείωση επιτοκίου, η αναθεώρηση του ΑΕΠ, οι αποκρατικοποιήσεις – το ξεπούλημα μαμούθ των 50 δις, το μόνιμο σχέδιο λιτότητας της Ε.Ε. για φόρους, μισθούς, συντάξεις, η ενιαία οικονομική πολιτική, σύμφωνα με το σχέδιο ανταγωνιστικότητας της «ανατολικογερμανικής» πρότασης και φυσικά, όπως πάντα, τα εθνικά θέματα.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Γινόμαστε μία κοινωνία φοβική και απαισιόδοξη. Αρχίζουμε να λειτουργούμε με όρους εσωστρέφειας και ατομισμού. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα στην οποία μεγαλώσαμε και στην οποία θα ζήσουν τα παιδιά μας.
Θα συνεχίσει να συνυπάρχει ο φόβος με την ανασφάλεια, την αμφισβήτηση και την οργή. Και, δυστυχώς, ο μεγαλύτερος κίνδυνος εγκυμονεί στη λεπτή ισορροπία μεταξύ ανοχής και οργής, κρατώντας διχασμένη την ελληνική κοινωνία. Η επανάσταση της μεσαίας τάξης έχει αρχίσει να περνά μηνύματα με τα διάφορα «κινήματα ανυπακοής» και «αγανάκτησης» και επίμονα ζητά από την Κυβέρνηση να πάψει να προσαρμόζει την αλήθεια με τις απαιτήσεις της Τρόικας, να αδιαφορεί για το κόστος και να κάνει τις επιλογές της, σύμφωνα με τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας.
Στην Ελλάδα, δεν έχουμε απολέσει μόνο την αίσθηση του σκοπού, των στόχων και των οραμάτων.Έχουμε στερήσει από τους νέους μας το δικαίωμα να ονειρεύονται το αύριο και τη δυνατότητα να σχεδιάζουν το μέλλον τους.Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή υπηρεσία «Europass», το 2010 αναζήτησαν εργασία στην Ευρώπη 48.000 νέοι Έλληνες επιστήμονες.Είναι απαράδεκτο για μία χώρα που παλεύει να συγκροτήσει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, ένας νέος πτυχιούχος να λαμβάνει μόλις 740 ευρώ. Είναι εθνική ντροπή σπατάλη πλούτου, ταλέντου και δυναμικότητας.Ο παλαιός κόσμος και ο παλαιός τρόπος σκέψης δεν παραχωρεί εύκολα τη θέση στο «νέο».Πρέπει, όμως, ορισμένοι να καταλάβουν, είτε είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστές, είτε δημοσιογράφοι, είτε ακόμα και έμποροι, ότι η εξάντληση του «ωφέλιμου βίου» αποτελεί κανόνα της φύσης μη παραβιάσιμο. Αυτό που χρειαζόμαστε στον επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο είναι ομόνοια και όχι διχόνοια. Αλλαγή προς το καλύτερο και όχι αναταραχή. Η αναγέννηση του κόσμου των βίαιων αντιπαραθέσεων, όπου όπως έλεγε ο Αριστοτέλης επιβιώνουν «οι θεοί και τα θηρία», θα μας οδηγήσει στην αλληλοεξόντωση, στο βαθμό που η εκδίκηση και η διαμάχη είναι καταστροφικές έννοιες.Η ΕΣΕΕ δεν θα πέσει στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού, ούτε πρόκειται να χωρίσει τη χώρα μας σε εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σε συνταξιούχους και χαμηλοσυνταξιούχους, σε εργοδότες και εργαζόμενους, σε μνημονικούς και αντιμνημονιακούς.
Ως λαός έχουμε βιώσειπολλές μορφές βίας. Υπάρχει η αυθόρμητη βία που είναι επιεικώς κατανοητή.Η κοινωνική βία που είναι καταδικαστέα.Η λεκτική βία που είναι ίσως ανεκτή. Η πολιτική βία που είναι απαράδεκτη. Και η οικονομική βία, που είναι αδυσώπητη και αυτή βιώνουμε σήμερα με φορολογικούς εκβιασμούς, έκτακτες εισφορές, περαιώσεις, ΦΜΑΠ, ΕΤΑΚ κ.α., που φθάνουν τη φορολόγηση των επιχειρήσεων στο 48%.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να μας οδηγήσει σε περιπέτειες πρόωρων εκλογών και δημοψηφισμάτων, ούτε να χάσει τη ικανότητά της να επικοινωνεί, διαμέσου όλων των κοινωνικών εταίρων, με την κοινωνία και τους ανθρώπους της και να απηχεί τα εύλογα αιτήματά τους.Δεν πρέπει να ακολουθηθεί το παράδειγμα της Ε.Ε., η οποία τοποθετεί στα ανώτερα αξιώματα τους λιγότερο επιτυχημένους πολιτικούς, που οι πρωθυπουργοί των χωρών τους δεν έχουν πού να τους βολέψουν και τους διορίζουν εκεί που η αξία τους δεν έχει τόση σημασία.
Αυτήν την πολιτική ανεπάρκεια, ανασφάλεια και παροδικότητα πληρώνει αυστηρά η χώρα μας σήμερα, αφού ουσιαστικά διοικείται από μια ομάδα μέτριων οικονομολόγων και «ευρωλογιστών» που μέχρι σήμερα δεν έχουν ισοσκελίσει κανένα λογιστικό λογαριασμό.Αυτό που χρειαζόμαστε στην ελληνική οικονομία είναι ώριμη σκέψη και φρόνιμη δράση, ώστε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας δεν μπορεί να δοθεί εκ των έσω.
Η νέα δέσμη μεσοπρόθεσμων δημοσιονομικών μέτρων που ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση πριν λίγες ημέρες διαμόρφωσε έναν εχθρικό περιβάλλον, εντός του οποίου καλούνται να επιβιώσουν όσεςΜικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις απέμειναν. Είναι γεγονός ότι το εμπόριο, λόγω της ιδιαίτερης θέσης του στην ελληνική οικονομική δομή, βρίσκεται για άλλη μια φορά στο επίκεντρο των συνεχιζόμενων μέτρων και καλείται να επωμιστεί το μεγάλο μέρος του νέου επώδυνου φορολογικού φορτίου.
Κρίναμεαναγκαίο να αναδείξουμε και να προσδιορίσουμε τις συγκεκριμένες επιπτώσεις των μέτρων διάρκειας και ταυτόχρονα να διατυπώσουμε έγκαιρες και γόνιμες προτάσεις με λειτουργική χρησιμότητα, αφού η αγορά αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο ανίχνευσης των επιπτώσεων της ύφεσης.
Οι Έλληνες καταναλωτές εκτός από αδύναμοι είναι και φοβισμένοι, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι έμποροι αντιμετωπίζουμε μία διαρκώς διευρυνόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης από πελάτες και προμηθευτές. Οι μεταβολές στην καταναλωτική συμπεριφορά είναι πλέον καταστροφικές. Με μία πρωτόγνωρη για τις τελευταίες δεκαετίες -αλλά απόλυτα δικαιολογημένη- στάση, οι καταναλωτές δίνουν έμφαση στην προμήθεια των απολύτως απαραίτητων φθηνών ειδών πρώτης ανάγκης. Η κατάρρευση του τζίρου είναι άμεση απόρροια τόσο της δραστικής μείωσης των εισοδημάτων όσοκαι του κλίματος απαισιοδοξίας που είναι διάχυτο και στο δημόσιο λόγο, γενικότερα. Όσον αφορά τη δυσλειτουργία της επιχειρηματικής δραστηριότητας και την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, μπορούμε να την διαπιστώσουμε τόσο από τιςακάλυπτες επιταγές, που έφτασαν το πρώτο τετράμηνο του έτους τα 655 εκατ. ευρώ και τις απλήρωτες συναλλαγματικές στα 85 εκατ. ευρώ, όσο και από την καθυστέρηση καταβολής φορολογικών, ασφαλιστικών και δανειακών υποχρεώσεων. Αναφορικά με τις φορολογικές επιβαρύνσεις και τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, οι επιδράσεις στην ήδη βεβαρημένη κατάσταση των ΜμεΕ μπορεί να αποδειχθούν δραματικές. Ένα εκατομμύριο ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσειςβρίσκονται στη «λευκή» ή τη «μαύρη» λίστα του Τειρεσία και κοντά στο εδώλιο των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών. Από την άλλη πλευρά, η σχεδόν γενική φορολογική επιβάρυνση σε όλες τις κλίμακες εισοδημάτων από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών θα αφαιρέσει τους λιγοστούς πόρους από την αγορά, διαμορφώνοντας έτσι ένα σκηνικό βαθύτερης ύφεσης. Ο ασφαλιστικός φορέας των Μμε εμπόρων, ο ΟΑΕΕ, βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αφού ο 1 στους 2 ασφαλισμένους αδυνατεί να καταβάλει έγκαιρα τις εισφορές του.Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η αδυναμία των περισσότερων επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, όπου παρατηρούνται μεγάλες καθυστερήσεις καταβολής δόσεων, ενώ υπολογίζεται ότι για να επαναχρηματοδοτηθούν ή να επιμηκυνθούν στο διπλάσιο οι χρόνοι αποπληρωμής των υφιστάμενων δανείων, απαιτούνται σε μετρητά περίπου 20 δις ευρώ.
Πώς, όμως, οφείλουμε να κινηθούμε για να εξέλθουμε από την κρίση, αλλά και για να υπάρξουν οι μελλοντικές προϋποθέσεις για ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο; Η θέση μας είναι ότι οποιαδήποτε προσπάθεια δημοσιονομικού νοικοκυρέματος θα είναι άγονη, εάν δε συνοδεύεται από ένα σαφές αναπτυξιακό πρόταγμα το οποίο θα υποστηρίζεται από αντίστοιχες πολιτικές δράσεις και θα κινείται στο πλαίσιο εξωστρέφειας του προφητικού οικονομικού και κοινωνικού πατριωτισμού.Κρίσιμο σε αυτήν την προοπτική θα είναι η συνεργασία όλων των κοινωνικών εταίρων προς μία κατεύθυνση συνδιαμόρφωσης ανεκτών για το κοινωνικό σύνολο προτάσεων.Το πλαίσιο της μεσοπρόθεσμης δημοσιονομικής στρατηγικής και ο οδικός χάρτης αναπτυξιακής προοπτικής απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και τις δυνατότητες του μέσου Έλληνα να ανταποκριθεί σε επιπλέον μέτρα 23δις ευρώ και επιπλέον, άλλα 6,4 δις για το 2001. Ο στρατηγικός σχεδιασμός μόνο ως καταστροφικός μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού προβλέπει την αύξηση φόρων, την απόλυση εργαζομένων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τη μείωση μισθών, την περικοπή επιδομάτων, την κατάργηση οργανισμών, την πώληση δημόσιας περιουσίας αντί της αξιοποίησής της, την εκχώρηση δικαιωμάτων, την εξάντληση της υπομονής μας, την υπέρβαση των αντοχών μας, την απαξίωση της ακίνητης περιουσίας, την παρέμβαση στην ποιότητα ζωής μαςκαι την καταστροφή των ονείρων των νέων και των επόμενωνγενεών. Πρέπει, επιτέλους, να μπει ένα τέλος στο σφυροκόπημα της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Την εποχή του «navigator» δεν μπορεί να ψάχνουμε τον προσανατολισμό μας με οδικούς χάρτες που ενισχύουν την αβεβαιότητα, ταλανίζουν την αγορά και πανικοβάλλουν τον κόσμο.
Τι είναι αυτό που ζητά η ελληνική κοινωνία; Ανάπτυξη! Ένα σαφές και τολμηρό αναπτυξιακό σχέδιο που θα θέσει φραγμό στην υφεσιακή κατάσταση. Εάν δε μεταβληθούν οι πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης δε θα φανεί το «φως στο τούνελ».
Το ελληνικό εμπόριο προτείνει τη λύση της αναπτυξιακής προοπτικής και όχι της πτωχευτικής αναδιάρθρωσης. Τόσο η διεθνής οικονομική κοινότητα όσο και η ευρωπαϊκή κοινότητα, αλλάκυρίως οι πιστωτές μας πρέπει και οφείλουν να μας δώσουν τον απαραίτητο χρόνο να περάσουμε σε ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο για να μπορέσουμε να τους ξεπληρώσουμε, έστω και αργότερα στο ακέραιο. Ο μετασχηματισμός της οικονομίας μας, η επανεκκίνηση της παραγωγής μας, η αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων, η αξιοποίηση του ανεκμετάλλευτου ελληνικού πλούτου, η μείωση των φορολογικών συντελεστών, ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός, η εκμετάλλευση της δημόσιας ακίνητης περιουσίαςδεν μπορεί να υλοποιηθεί υπό την πίεση της βαθιάς ύφεσης, ούτε μέσασε συνθήκες φτώχιας.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να επιλέξει ένα μίγμα πολιτικής που θα ευνοεί τις μικρομεσαίες επενδύσεις, θα ενθαρρύνει το δυναμισμό των ιδιωτών και θα στηρίξει τις ΜμεΕ, ώστε να δημιουργήσουμε αυτό που όλοι επιθυμούμε, μια «παραγωγική Ελλάδα». Η ελληνική κοινωνία δεν αρκείται πλέον σε κάτι διαφορετικό, αλλά σε κάτι πραγματικά εξαιρετικό το οποίο θα πείθει απόλυτα ότι μπορεί να μας οδηγήσει στη σωτηρία.
Τι εννοούμε όμως ως ανάπτυξη; Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, και στην Τρόικα και σε αυτούς που την συμβουλεύουν, ότι η ελληνική κοινωνική και οικονομική δομή έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ορισμένες παραδόσεις. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ βαριά βιομηχανία δε συνιστά μία «ανωμαλία» της ιστορίας, αλλά μία οικονομική συνθήκη βασιζόμενη στην ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και ο γιγαντισμός του κράτους πλαισίωσε τη διαδικασία του εκδημοκρατισμού μετά το 1974, εάν θυμηθούμε το τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Οι ΜμΕ και ειδικά το εμπόριο είναι εγγεγραμμένες στον γενετικό κώδικά της ελληνικής οικονομίας. Το φανερώνουν αυτό πολλοί εμπορικοί μας σύλλογοι με ιστορία πέραν των εκατό χρόνων.
Επιπλέον το εμπόριο συνεισφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό στην απασχόληση, ενισχύει κοινωνικές ομάδες οι οποίες είναι επιβαρυμένες από την ανεργία, στηρίζει το θεσμό της οικογένειας υπό το πλαίσιο της οικογενειακής επιχείρησης. Οι κοινωνίες δεν είναι πειραματικοί σωλήνες, επί των οποίων δοκιμάζονται λύσεις. Δε θα αλλάξει δια παντός η ζωή πολλών ανθρώπων επειδή ορισμένοι τεχνοκράτες θέλουν να επιβεβαιώσουν τα οικονομετρικά μοντέλα τους. Το επίπεδο ζωής που απόλαυσε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν ήταν παραχώρηση κανενός κόμματος. Κουράστηκε για αυτό ο Έλληνας εργαζόμενος – επιχειρηματίας ή μισθωτός. Για αυτό η δική μας αδιαπραγμάτευτη θέση είναι η ακόλουθη: Δουλειά για όλους, Δημιουργία για όλους και Αναπτυξιακή Προοπτική για όλους και όχι για λίγους.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Η Κυβέρνηση πρόσφατα δήλωσε σε όλους τους τόνους ότι επιζητεί την πολιτική συναίνεση για να προωθήσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Σε αυτήν την κατεύθυνση πιέζουν και από τις Βρυξέλλες. Η πολιτική συναίνεση, όμως, δεν σημαίνει και κοινωνική συναίνεση. Αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσω του Διαλόγου με την κοινωνία. Όλο αυτό το διάστημα η ελληνική Κυβέρνηση απευθύνει εκκλήσεις προς τον πατριωτισμό των Ελλήνων, διαχέει τις ευθύνες της κατάρρευσης σε κάθε πολίτη, ομνύει στο μεγαλείο του ελληνικού λαού, αλλά δε διαβουλεύεται μαζί του. Εμείς έγκαιρα είχαμε μιλήσει για σύμπνοια και συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Η Κυβέρνηση όφειλε να επικοινωνήσει ένα οικονομικό σχέδιο το οποίο δε θα βρισκόταν υπό διαρκή αναθεώρηση για να επιτύχει την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας.Όφειλε να ακούσει τους κοινωνικούς εταίρους. Σε αυτή τη φάση δε χρειαζόμαστε ανέξοδες συγκρούσεις.Και για να ξεκαθαρίσω και τη θέση του ελληνικού εμπορίου στην τρέχουσα εκλογολογία: Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και όχι Δημοψηφισματική Δημοκρατία.Η χώρα δεν χρειάζεται νέους εθνικούς διχασμούς.
Η αγωνία του εμπορικού κόσμου εστιάζεται σήμερα στο εάν θα υπάρξει τέλος στην ύφεση, προτού επέλθει το τέλος στην επιχειρηματικότητα. Ουσιαστικά, σήμερα στην αγορά δίνουμε έναν «αγώνα χρόνου».Ποιος τελικά θα αντέξει περισσότερο, η ύφεση ή εμείς; Το Μνημόνιο ή εμείς; Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι Έλληνες δίνουμε έναν σκληρό, άνισο και με μεγάλες απώλειες αγώνα για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές.