Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών ΚΕ.Π.ΚΑ.
Θα στηρίξουμε κάθε σοβαρή προσπάθεια, όπως αυτή του Δήμου Συκεών – Νεάπολης, που θα διασφαλίσει την αποφυγή της φοροδιαφυγής, την ασφάλεια και την πιστοποίηση των τροφίμων καθώς και την πληροφόρηση, για τις ποσότητες, που πρέπει να αγοράζουμε, για να μην πετάμε τρόφιμα. Στηρίζουμε αυτήν την προσπάθεια, όχι γιατί πιστεύουμε ότι ο κρίκος της αγοράς, που λέγεται εμπόριο, πρέπει να καταργηθεί, αλλά γιατί είναι αδιαμφισβήτητη ανάγκη, να εξορθολογηθεί και να αποκτήσει, στοιχεία υγιούς ανταγωνισμού.
Το ΚΕ.Π.ΚΑ. είναι ένας, από τους ελάχιστους φορείς, που δεν κινείται, με ιδιοτέλεια, δε «χαϊδεύει» αυτιά, δεν υποτάσσει το γενικό καλό, στο μικρο-ατομικό ή επιχειρηματικό συμφέρον. Από το 2005, αναδείξαμε το τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας, ανάμεσα στις τιμές παραγωγού – καταναλωτή. Από το 2007, έως σήμερα, δίνουμε αγώνες, με στοιχεία και έρευνες, αποκαλύπτοντας τις τρομακτικές διαφορές τιμών, ανάμεσα στις χώρες της βόρειας Ευρώπης και της Ελλάδας. Αναζητούσαμε συμμάχους, συνοδοιπόρους, κάναμε σχέδια, δράσεις, μποϋκοτάζ, μα νιώθαμε τη μοναξιά αυτών, που ανοίγουν δρόμους, που αποκαλύπτουν τις πληγές της ελληνικής αγοράς. Όμως, ο καναπές, που βόλευε τον αδιάφορο καταναλωτή, η οικονομική ευμάρεια, οι σχέσεις διαπλοκής ή ανοχής εξουσιών και οικονομικών συμφερόντων, έχτισαν ένα τείχος, όπου οι συγκρούσεις μας, απλώς, άφηναν σημάδια «γκράφιτι», που απεικόνιζαν τις πικρίες μας, για το κατάντημα της ελληνικής αγοράς και το νιρβάνα των καταναλωτών.
Σήμερα, όμως, η οικονομική κρίση «έβαλε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του».
- Ο καταναλωτής βγαίνει, από την εικονικής δανειακής ευμάρειας και προσγειώνεται, στο δύσκολο δρόμο της επιβίωσης.
- Ο παραγωγός δε μπορεί να ξανά - ξεγελάσει τους «κουτόφραγκους», με συνεργό το πολιτικό σύστημα και εργαλείο την Κ.Α.Π., για να επιδοτείται η πρέφα, στο καφενείο, μη ανταγωνιστικά προϊόντα, που καταστρέφουν το περιβάλλον και την υγεία των καταναλωτών, δε μπορεί να ξανά - ξεγελάσει το κράτος, με πλαστά τιμολόγια, για να εισπράξει μεγαλύτερη επιστροφή Φ.Π.Α. Πρέπει να παράγει ανταγωνιστικά, βιώσιμα, ποιοτικά προϊόντα, συμβατά με τις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας, για να πάψουμε να πληρώνουμε 6-7 δις ευρώ, για να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα.
- Οι συμμετέχοντες, στις λαϊκές αγορές, οι ομάδες παραγωγών, οι συλλογικές εκφράσεις των εμπόρων, πρέπει να ξεπεράσουν τις αδυναμίες, τα συμφέροντα, τις αρπαχτές και να υπηρετήσουν όλοι μια υγιή ανταγωνιστική αγορά, προς όφελος της ελληνικής οικονομίας, των καταναλωτών, των πραγματικών παραγωγών και των εμπόρων, που σέβονται τους καταναλωτές και τον κόπο των παραγωγών.
- Η πολιτεία και οι θεσμοί της αγοράς πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Με διαπιστώσεις και ευχές, δεν αλλάζουν παγιωμένες αντιλήψεις, πρακτικές και πολιτικές, που κρατούν τη χώρα και τους καταναλωτές, σε μια ιδιότυπη ομηρία. Και βέβαια, τα κέρδη είναι αμέτρητα, τα συμφέροντα ισχυρά και διαπλεκόμενα, ο διαμοιρασμός της χώρας, σε τιμάρια, από τους μεσάζοντες δεδομένος, οι εναρμονισμένες πρακτικές και η εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης καθημερινό φαινόμενο, οι υπερτιμολογήσεις, με όπλο τις ενδο - ομιλικές χρεώσεις, σταθερή πρακτική των πολυεθνικών. Η δημόσια διοίκηση, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένας απλός παρατηρητής. Ακόμη και σήμερα, δεν τολμούν να μας δώσουν ονόματα πολυεθνικών, μεσαζόντων «αεριτζήδων», και επιχειρηματιών της αρπαχτής, που αισχροκερδούν, σε βάρος του καταναλωτή, στη χώρα μας.
- Ας θυμηθούμε, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 το αντίστοιχο «κίνημα του τελάρου». Τι απέμεινε, όταν προδόθηκε, από την απληστία και τη λογική της αρπαχτής; Τίποτα. Και για τρεις δεκαετίες, η αγορά ζούσε, κάτω από τον ζυγό των μεσαζόντων. Σήμερα, που οι οικονομικές συνθήκες, η τεχνολογία, η εμπειρία, η συμμετοχή, δημιούργησαν τις αναγκαίες προϋποθέσεις, πρέπει, με την ουσιαστική συμβολή του ΚΕ.Π.ΚΑ. και άλλων συλλογικοτήτων, να προχωρήσουμε, για να κερδιστεί αυτή η μάχη, με την ακρίβεια.
Έφθασε η ώρα της κρίσης. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες, που του αναλογούν. Αυτή η ευκαιρία, που δημιουργήθηκε με το «κίνημα της πατάτας», δεν επιτρέπεται να χαθεί, γιατί μαζί της θα παρασύρει και τη χώρα. Η ακρίβεια είναι, πλέον, ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος, για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, την επιβίωση της χώρας και των πολιτών της.