Τον τελευταίο καιρό, στον δήμο μας, κάποιοι επαίρονται ,ότι γίνονται έργα, τα οποία με ιδιαίτερη υπερηφάνεια επιμετρούν με τα πόσα εκατομμύρια ευρώ αντιστοιχούν!

Αυτή η «αλαζονεία» ,ετούτη η μονομέρεια τους, δεν τους αφήνει να δούν την δυστυχή πραγματικότητα πάνω στην οποία «προβάλλονται» αυτά τα εκατομμύρια, για να «συνέλθουν» και να «προσγειωθούν».

Είχαμε δημοσιεύσει πριν δύο περίπου χρόνια ένα κείμενο μας ( βλέπε τοπικές εφημερίδες 23-5-2009) με το οποίο καταθέταμε την έννοια του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος με την χροιά της ακαθάριστης εθνικής ευτυχίας !
Εκεί θέταμε μια απλούστατη αλήθεια, την οποία όλοι «ξεχνούνε» όταν μιλούν για ανάπτυξη ,για επενδύσεις, για υποδομές κλπ.
Αυτή η ξεχασμένη, η περιθωριοποιημένη, η εντελώς παραμελημένη αλήθεια, είναι «ο άνθρωπος »!
Υποτίθεται, ότι όλα όσα κάνουμε, όλα όσα γίνονται, αποσκοπούν σε αυτό πού όλοι λέμε και υποσχόμαστε πως επιδιώκουμε, δηλ για « το καλλίτερο»!
Και αυτό «το καλλίτερο» αναφέρεται στην ποιότητα ζωής των πολιτών, στην οικονομικοκοινωνική ανάπτυξη, στην βιώσιμη κινητικότητα και λειτουργική της καθημερινότητα όλων μας, στην αισιοδοξία για το μέλλον, στην ελπιδοφόρα προοπτική για «το αύριο» !

Στο μακρυνό Μπουτάν ( βλέπε εφημερίδα «ελευθεροτυπία» της 17.5.09 και εφημερίδα «εθνος» της 24.5.09 )οι διάφορες κρατικές επενδύσεις εγκρίνονται μόνον όταν προκύπτει ,μέσα από ειδικούς υπολογισμούς, ότι θα κάνουν τους πολίτες πιο ευτυχισμένους!
Στην ,επίσης, μακρυνή Αυστραλία ,( βλέπε εφημερίδα «εξπρές» της 18.11.09), έχουν καταθέσει το συμπέρασμα ,πως και τα συναισθήματα έχουν τιμή, και επομένως μπορούν να «μετρηθούν» και σαν τέτοια μεγέθη μπορούν να εκτιμηθούν και να αξιολογηθούν.
Σήμερα η χώρα μας ευρίσκεται σε μια δυσάρεστη κατάσταση ( από μια πλειάδα παραμέτρων) η οποία έχει εμφανή και σαφή στοιχεία εμφάνισης και έκφρασης της στην καθημερινότητα και, του τόπου μας.

Η δυστυχία, η θλίψη, η στεναχώρια, η απογοήτευση, η ανέχεια, η ανεργία κλπ κλπ αποτελούν ένα επαχθές «φορτίο» που βαραίνει τις πλάτες όλων μας.
Πλέον, το χαμόγελο, η ευχάριστη διάθεση, η όρεξη ,το κέφι, η ευτυχία, η ικανοποίηση, η χαρά κλπ, έχουν γίνει παράμετροι «υπό εξαφάνιση» και συναντούνται όλο και σπανιότερα «στις οδούς και στις ρίμες» του δήμου μας.
Σε πρόσφατη σύσκεψη για κάποια κατάληψη που είχε γίνει στην πόλη μας, σηκώθηκα και είπα δυό μόνον λόγια: “ κοιτάζουμε το δένδρο και χάσαμε το δάσος! Σε λίγο καιρό, θα έχουμε μια αυξημένη δύσκολη πραγματικότητα να «σερνόμαστε» όλοι στους δρόμους - έργα «βιτρίνας» της πόλης μας καταβεβλημένοι από τα προβλήματα. Και τότε ούτε τουρισμός θα δέχεται να «κυκλοφορεί» ούτε τίποτε θα μπορεί να προχωρεί!»
Δυστυχώς, ουδείς «άκουσε» και η συζήτηση προχώρησε συνεχίζοντας να μονολογεί για το δένδρο!

Θεωρούμε, [και το «φωνάζουμε» όσο δυνατά μας επιτρέπει η ( μειωμένη!) ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου, και το γράφουμε όσο μας επιτρέπει η «ανοχή» των σελίδων του τοπικού τύπου],ότι ο δήμος πρέπει να ανασχεδιάσει την «παρουσία» και την δραστηριότητα του.
Πρέπει να ανασυντάξει τις προτεραιότητες του.
Πρέπει να εγγράψει στο λεξιλόγιο του την καινούρια ( άγνωστη του ,έως σήμερα!) έννοια της ακαθάριστης τοπικής ευτυχίας των δημοτών του.
Καλά τα έργα, καλές οι οποιεσδήποτε επενδυτικές προσπάθειες, καλά όλα όσα σκέφθηκαν και σκέπτονται ( μιλούμε καλοπροαίρετα και δεχόμαστε .οτι όλοι θέλουμε «το καλό» για τον τόπο μας), όμως θάπρεπε να ξαναβάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά: Πρώτα ο άνθρωπος, και μετά όλα τα άλλα!

Εως σήμερα δώσαμε προτεραιότητα σε όλα «τα άλλα» και «χάσαμε» τον άνθρωπο, κάπου ξεχασμένο και αναξιολόγητο!
Ηδη οι δρόμοι της πόλης μας που στερούνται του αναζωογονητικού πράσινου , ( επειδή ποτέ δεν σκεφθήκαμε και δεν υλοποιήσαμε τους υπαρκτούς τρόπους με τους οποίους θα τους πλημμυρίζαμε σε χρώματα και αρώματα), στερούνται και του ελπιδοφόρου χαμόγελου των ευτυχισμένων ανθρώπων ( επειδή δεν φροντίσαμε ποτέ να βελτιώσουμε και δεν αντιμετωπίσαμε καμιά παράμετρο, από τις πολλές εκείνες που «αποστεώνουν» την ανθρώπινη ψυχική διάθεση).

Ζητούμε από όλους, να συστρατευθούμε σε μια συνολική προσπάθεια να ξαναφέρουμε το χαμόγελο και την ανθρώπινη ευτυχία σε όλους τους χώρους του δήμου μας.

Ζητούμε από τον δήμο, να απαλλαγεί από την «μιζέρεια» της μονομέρειας «του δένδρου» και να ανοίξει τους ορίζοντες του ατενίζοντας ολόκληρο το «καιόμενο» δάσος της σημερινής δύσκολης πραγματικότητας.
Η τοπική ευτυχία είναι η μεγαλύτερη και παραγωγικότερη επένδυση που μπορεί να «σχεδιάσει» και υλοποιήσει κανείς!