Πολύ συζήτηση γίνεται τελευταίως σχετικά με τις διαφαινόμενες εκλογικές αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση, όσον αφορά στα χωριστά ψηφοδέλτια για δημάρχους και για δημοτικούς συμβούλους, κλπ.

Πολλοί νυν δήμαρχοι , αλλά και πολλοί εν δυνάμει υποψήφιοι δήμαρχοι,  που «βλέπουν» τους εαυτούς τους ως αυριανούς δημάρχους, τοποθετούνται αρνητικά, με βασικό επιχείρημα τους, την «απορία», ( ή έστω, την απορία!), του πώς θα διοικηθεί ένας δήμος αν ο δήμαρχος δεν ελέγχει την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, όπως γίνεται με το σημερινό σύστημα, κατά το οποίο ο εκλεγόμενος δήμαρχος «παίρνει» τα 3/5 των μελών του ΔΣ και έχει την  άνετη πλειοψηφία σε αυτό.

Θα συμφωνούσα με αυτήν την άποψη, μόνον, αν λάμβανα υπ όψει μου, το πώς λειτουργεί, σήμερα, το δημοτικό σύστημα στους περισσότερους δήμους.
Δηλαδή, σήμερα, οι δήμαρχοι «ελέγχοντας» μια άνετη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, δεν «φοβούνται» τίποτα ως προς την «ισχύ» αυτού του ελέγχου.

Διότι και αν κάποιος ή κάποιοι, (για οποιουσδήποτε λόγους και αιτίες) αποκοτίσουν να ανεξαρτητοποιηθούν, η πλειοψηφία έχει αριθμητικά περιθώρια και «αντέχει» ετούτες τις απομειώσεις. Ετσι παρουσιάζονται «φαινόμενα» απόλυτης αλαζονείας και «σατραπισμού» από δημάρχους, και, γιατί όχι, υπάρχουν και οι «συνθήκες» για την οποιασδήποτε παραμέτρου κακοδιοίκηση ενός δήμου.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι σύμφωνα με την επιθεώρηση δημόσιας διοίκησης, μέχρι σήμερα, (δηλ  με τα αυτά τα σημερινά δεδομένα), η αυτοδιοίκηση έχει την θλιβερή πρωτιά στην σχετική «μαύρη λίστα»!

Υποτίθεται, γιατί αυτό «θέλουν» το Σύνταγμα και η νομοθεσία ,πως όλοι όσοι συμμετέχουν στην άσκηση της αυτοδιοίκησης ενός τόπου, δεν το κάνουν , ( ή έστω δεν πρέπει να το κάνουν, μόνον), για την οποιαδήποτε προσωπική φιλοδοξία και «αναρριχητική» προοπτική τους, αλλά περιβάλλονται την σχετική «τιμητική τήβεννο» , (του δημοτικού συμβούλου, του δημάρχου κλπ), για να συμμετάσχουν σε μια κοινή προσπάθεια βελτίωσης και οικονομικοκοινωνικής ανάπτυξης του τόπου τους.

Άλλο πράγμα είναι η αυτοδιοίκηση ( που αναφέρεται και αφορά στον τόπο και στους ανθρώπους του, και είναι μια διάχυτη προσφορά υπηρεσιών, ένα κοινωνικό «συνεργείο» τοπικής ανοικοδόμησης και προόδου), και άλλο πράγμα είναι η εαυτοδιοίκηση ( για να «κλέψω» τον «όμορφο» αυτό όρο, από παλαιότερους λόγους ενός τοπικού παράγοντα), ( που αναφέρεται σε αλαζονείες, σε αποκλεισμούς, σε πολυξερισμούς, σε μονομέρειες και σε παπισμούς )!

Στην τοπική αυτοδιοίκηση είμαστε όλοι στην «από δώ» πλευρά ( της κοινής και συνολικής προσπάθειας), στην εαυτοδιοίκηση είναι «οι νικητές» των εκλογών και «απέναντι» όλοι οι υπόλοιποι.

Σ αυτούς τους «απέναντι» δεν αναγνωρίζονται «πολιτικά δικαιώματα», δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα (και η ικανότητα) άποψης και πρότασης, αυτοί είναι «ενοχλητικοί» και  δεν «υπάρχουν»   παρά μόνον αν συμφωνήσουν με τις δικές μας θέσεις.

Στην εαυτοδιοίκηση , «ο δήμος είμαστε εμείς»,  και όλοι οι υπόλοιποι «επιβουλεύονται» τον δήμο, είναι «εχθροί» του, «αντιμάχονται» τα δημοτικά συμφέροντα που ,(επιμένουν να το λένε!) ταυτίζονται με τις απόψεις της δημοτικής αρχής!
Στην αυτοδιοίκηση, «βάζουμε το κεφάλι κάτω» ,δηλ σκεπτόμαστε, συζητούμε, διαλεγόμαστε επικοδομητικά, είμαστε «προσγειωμένοι», δεν «διαλέγουμε» και δεν «αποκλείουμε» κανένα και τίποτε. Εχουμε αυτογνωσία, γνωρίζουμε και «συνυπογράφουμε» την γνωστή τριλογία του καλού ηγέτη, και πιστεύουμε στο αυτονήτο, ότι όλοι μας χρειάζονται και «κανείς δεν περισσεύει»!

Στην εαυτοδιοίκηση, Μουσολινίζουμε, κρεμούμε την μύτη μας «στο τσιγγέλι», δεν κοιτούμε τη γής οπού πατούμε,  δεν ζούμε την πραγματικότητα, δεν αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητα, ζαλιζόμαστε από τα λιβανίσματα που εμείς δημιουργούμε-απαιτούμε, και ζούμε «στον δικό μας κόσμο», μεθυσμένοι από μια αυτοϊκανοποίηση την οποία εμείς «φυτεύουμε» και οι «αυλικοί» μας ποτίζουν και λιπαίνουν!

Βεβαίως, η απλή λογική λέει ,ότι οι γνώμες και οι κοινές προσπάθειες των πολλών ,είναι ,πάντα, καλλίτερες, είναι πάντα  πληρέστερες και είναι πάντα πιο ολοκληρωμένες, όμως ποιος είπε ποτέ, ότι η απλή λογική πρυτανεύει σε πολλές περιπτώσεις !

Δεν νομίζω ότι κανείς μας (εκτός ,ίσως, κάποιων ,κατανοητών, εξαιρέσεων) θα προτιμούσε την εαυτοδιοίκηση ,αυτοκαταδικαζόμενος στον μεσαιωνισμό απέναντι στις απόψεις στις προτάσεις και στις ιδέες, και στον  δημοτικό μαρασμό από την έλλειψη του οξυγόνου των φρέσκων ιδεών, της ποικιλότητας των προτάσεων, και της επικονίασης του σωστού και χρήσιμου διαλόγου!

Επειδή λοιπόν χρειάζεται «κάτι καινούριο», χρειάζεται «μια αλλαγή», χρειάζεται μια αυτοδιοίκηση, θα λέγαμε πως οι τροποποιήσεις που φαίνεται να προωθεί το υπουργείο ,« είναι στη σωστή κατεύθυνση» και θα είναι χρήσιμο να περπατήσουν.