Οι θεσμοί κοινωνικής προστασίας είναι δείκτες ανάπτυξης, ευημερίας, πολιτισμού για κάθε χώρα. Οι θεσμοί αυτοί αφορούν την υγεία, την πρόνοια, τη στήριξη των ευπαθών ομάδων, των οικονομικά αδυνάτων, αφορούν τους μη έχοντες. Σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης οι θεσμοί κοινωνικής προστασίας καθίστανται ζωτικής σημασίας για τις ανάγκες και τα προβλήματα των πολιτών.

Δυστυχώς, η χώρα μας, εδώ και πολλά χρόνια, παρουσιάζει μεγάλη υστέρηση στη συγκρότηση, στην εμβάθυνση, στην ουσιαστικοποίηση των θεσμών κοινωνικής προστασίας.

Στην ουσία η Ελλάδα δεν είχε και δεν έχει ακόμα αποκτήσει ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος. Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει δεν νομίζω ότι μπορεί να υποστηρίξει κάποιος με σοβαρότητα ότι η χώρα μας έχει ανεπτυγμένες τις δομές και τους μηχανισμούς του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας που θα έχει ως πρώτες προτεραιότητές του την υγεία, την περίθαλψη των πολιτών, την παροχή υψηλών ποιοτικά νοσηλευτικών υπηρεσιών, την πρόνοια για τις ευπαθείς ομάδες, την κοινωνική αλληλεγγύη για όσους έχουν ανάγκη.

Σήμερα, ως χώρα, ως κοινωνία ως πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε όλες εκείνες τις δυνατότητες, προκειμένου να συγκροτήσουμε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος στο επίκεντρο του οποίου θα βρίσκονται τα μεγάλα προβλήματα της υγείας.

Η οξεία δημοσιονομική κρίση δεν μας εμποδίζει να επαναχαράξουμε τα όρια ενός κοινωνικού κράτους που θα στρέφει το πραγματικό του ενδιαφέρον στην ανάπτυξη των θεσμών κοινωνικής προστασίας, ενός συστήματος που θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο.

Όλοι γνωρίζουμε ότι πάρα τις προσπάθειες που έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια για τη συγκρότηση ενός εθνικού συστήματος υγείας στη χώρα μας, ο μεγάλος ασθενής είναι τελικά χωρίς καμιά υπερβολή ο χώρος της υγείας.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η αλήθεια για όποιον δεν θέλει να σκιαμαχεί με το παρελθόν, για όποιον δεν είναι εγκλωβισμένος σε ιδεοληψίες, για όποιον δεν κρύβεται πίσω από σκοπιμότητες, για όποιον δεν έχει προσβληθεί από τον ιό της κυβερνητικής αυτοϊκανοποίησης.

Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουμε, χρόνια τώρα, όλοι μας στο νομό Ρεθύμνου. Μια πραγματικότητα ζοφερή και απογοητευτική. Τολμώ να πω ότι οι υπηρεσίες υγείας έχουν τα χαρακτηριστικά τριτοκοσμικής χώρας. Η έλλειψη υποδομών, η απουσία επαρκούς επιστημονικού προσωπικού, η ελλιπής παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες, τα προβλήματα δυσλειτουργίας, ο κατακερματισμός και η διάχυση ευθυνών συνθέτουν  μια εικόνα που δεν αρμόζει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτεία.

Όλοι είμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς υποβάθμισης, αλλά και εκφυλισμού των υγειονομικών υπηρεσιών. Αρκεί να θυμηθούμε τις ανεπάρκειες, τις ελλείψεις και τα οξυμένα προβλήματα που εμφανίζει το Νομαρχιακό Νοσοκομείο Ρεθύμνου. Αρκεί να θυμηθούμε την εγκατάλειψη των Κέντρων Υγείας που βρίσκονται στην ενδοχώρα του νομού μας και για τα οποία -για να είμαστε ειλικρινείς και με τον εαυτό μας- οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπολειτουργούν, αδυνατώντας να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες των συμπολιτών μας.

Εξίσου τραγική είναι η εικόνα που εμφανίζουν οι υγειονομικές υπηρεσίες του ΙΚΑ που ταλαιπωρούν χιλιάδες ασφαλισμένους.

Παρακολουθώντας με αντικειμενική ματιά τον ιατρικό και υγειονομικό χάρτη του νομού μας, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα μεγάλα και υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οφείλονται:

1. Στην απουσία ενός στοιχειώδους μεσοπρόθεσμου, αλλά και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
2. Στην αποδέσμευση των ζητημάτων υγείας από τις συμβατικές υποχρεώσεις τόσο της Πολιτείας όσο και των συντελεστών του χώρου της Υγείας στο νομό.
3. Στην εγκατάλειψη της πρωτοβάθμιας αλλά και δευτεροβάθμιας υγείας που αφήνονται στην τύχη τους θεωρώντας ότι ένας αόρατος αυτόματος πιλότος θα φροντίσει για την παροχή των αναγκαίων υπηρεσιών.

Η έλλειψη σχεδιασμού σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα ακόμη κι αδιαφορία έχουν οδηγήσει σε τραγελαφικές καταστάσεις και σε παραδοξολογίες.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός της επέκτασης του υφιστάμενου Νομαρχιακού Νοσοκομείου. Ενώ οι υπεύθυνοι γνώριζαν τη συμφωνία να χρηματοδοτηθεί το 25% του κόστους του έργου από ίδιους πόρους, οι αρμόδιοι παράγοντες αδιαφόρησαν προκλητικά για 5 χρόνια. Οι συνέπειες είναι γνωστές σε όλους. Αποτέλεσμα, η προσωρινή διακοπή των εργασιών και η περαιτέρω καθυστέρηση της λειτουργίας της νέας πτέρυγας.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός που έχει προκληθεί με αφορμή τις προτάσεις για ανέγερση νέου νοσοκομείου. Ενώ εξαρχής η ΔΕΠΑΝΟΜ, ο αρμόδιος κρατικός φορέας δηλαδή, είχε θέσει προϋποθέσεις, τις οποίες θα μπορούσαν να καλύψουν πολλές διαθέσιμες εκτάσεις στο Ρέθυμνο,  οι φορείς και εκπρόσωποι αντιπρότειναν ένα και μόνο οικόπεδο στην πανεπιστημιούπολη του Γάλλου Ρεθύμνου. Για το οποίο οικόπεδο μάλιστα, υπήρχε συγκεκριμένος – διαφορετικός – προγραμματισμός από πλευράς Πανεπιστημίου Κρήτης. Σήμερα, μετά τόση καθυστέρηση, αναγκαζόμαστε να επιστρέψουμε στο σημείο μηδέν, αδιαφορώντας που η διεκδίκηση των κονδυλίων, σε καιρούς οικονομικής κρίσης και δημοσιονομικής στενότητας, γίνεται με απόλυτα ανταγωνιστικούς όρους. Με απλά λόγια, έχουμε ήδη διακινδυνεύσει το έργο.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες αστοχίες που δείχνουν την έλλειψη σχεδίου, αλλά και τα προβλήματα αναποτελεσματικότητας, ανεπάρκειας και κακής διαχείρισης.

Όπως και σε άλλα μείζονα προβλήματα που απασχολούν χρόνια τώρα το νομό μας, υπάρχει ένα συνεχές παιχνίδι πινγκ πονγκ με τις ευθύνες: Για τους τοπικούς φορείς, φταίει η Πολιτεία για τα δεινά της υγείας. Για την Πολιτεία, τα προβλήματα της υγείας οφείλονται στην απροθυμία και στην έλλειψη προτάσεων εκ μέρους των τοπικών φορέων.

Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι είμαστε υποχρεωμένοι, Πολιτεία και φορείς, να συνεργαστούμε για τα μεγάλα προβλήματα, είτε είναι το χωροταξικό είτε η ακτοπλοϊκή σύνδεση, είτε η παιδεία, είτε η υγεία.

Είμαστε υποχρεωμένοι να επανασχεδιάσουμε όλες εκείνες τις καίριες πολιτικές που έχει ζωτική ανάγκη ο νομός μας.

Είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, αποδεικνύοντας ότι το Ρέθυμνο μπορεί να απεγκλωβιστεί από το καθεστώς της αδράνειας, της ακινησίας, της αναποτελεσματικότητας, της ευθυνοφοβίας, της αυταρέσκειας και εν τέλει της ανεπάρκειας.