Οταν ,και αν, στρέψουμε τη ματιά μας «προς τα κάτω» ,και κάνουμε την (πραγματική) υπέρβαση προς μια εσωστρεφική ενατένιση της «πεζής» και «γυμνής» πραγματικό τητας, της απαλλαγμένης από οποιαδήποτε χρυσόσκονη ωραιοποίησης και φτειασίδω σης, τότε διαχεόμαστε από ένα απέραντο άγχος ανησυχίας και φόβου, φτάνοντας μέχρι ,(ή και πέραν ακόμη), τα σύνορα ενός επιρρεασμικού πανικού!

Λένε ,ότι η σημερινή εποχή είναι επιρρεασμένη ,από τις ατέρμονες ηλεκτρονικοϋπολογιστικές δυνατότητες, με τις οποίες μπορούμε τις οποιεσδήποτε ,τις οσεσδήποτε και τις οπουδήποτε απεριόριστες περιπλανήσεις σε ιδεατούς κόσμους και σε νιρβανικές ψευτοπραγματικότητες.

Αυτή η επιδημιολογική φυγή από την «ξερή» και «σκληρή» πραγματικότητα, αφήνει πίσω της όλες τις πραγματικές παραμέτρους και αποκλείει όλα τα σχετικά εισερχόμενα μηνύματα της ενημέρωσης και της πρόσκλησης σε προσπάθειες και ενεργοπολιτική.

Υπάρχει ,μια πυκνή καταιγισμική νέφωση , η οποία καταπλακώνει τον συναισθηματισμό μας , και μας ωθεί στις αγκάλες του διαδικτυακού «αλκοολισμού», όπου δραπετεύουμε ,και πραγματικά, «ξεχνιόμαστε» , αφήνοντας πίσω μας, σε άλλο χώρο, όλα τούτα τα «δαντικά» προβλήματα και προβληματισμούς!

Αναπολώντας στην ιστορία, βρίσκουμε ,ότι τέτοιες αρνητικές καταστάσεις δεν είναι πρωτοφανείς.

Αντίστοιχες είναι και οι χριστιανικές αλήθειες, κατά τις οποίες ο Μεσίας ανάλαβε την θεϊκή Του Πορεία για να σώσει τον κόσμο από τις αμαρτίες του (με την ευρύτατη έννοια της λέξης αυτής!).

Οι πιο προχωρημένοι ,(κατά την ηλεκτρονικοϋπολογιστική έννοια), βρίσκουν ,και αναλύουν, ακόμη και σενάρια ,ενός μεθοδευμένου «αφοπλισμού» των κοινωνιών , ώστε να «κοιμούνται ήσυχοι» αυτοί που διαφεντεύουν τον κόσμο ,απαλλαγμένοι από τον τρομερό κίνδυνο του υπερόπλου ,που ονομάζεται «οργή λαού, φόβος Θεού»!

Σήμερα είναι διάχυτη μια «απιστία» προς όλα και προς όλους!

Οι τεχνητοί «φωτισμοί» είναι μια τραγική καθημερινότητα ,και τα αμέτρητα φουσκωμένα «μπαλόνια» ,πνίγουν και περιορίζουν στις τελευταίες στάθμες υπάρχοντος «οξυγόνου»,όσους επιμένουν στον φυσικό φωτισμό και δεν «θαυμάζουν» τις γαλοπουλικές φουσκοφτεριές.

Πολλά «καράβια» κυβερνιώνται από «πτυχιούχους» σημαιοκρατήσεων, και πολλά κυβερνητικά γραφεία, κάθε επιπέδου εξουσίας, φεουδοπαραχωρήθηκαν σε κομματικούς πολεμιστές , ενώ οι απόφοιτοι των παραγωγικών σχολών ικανότητας και αξιοσύνης, περιορίζονται στην άγονη ανεργία.

Τα διάφορα «κανάλια» Βενετιοποίησαν την οικονομική ζωή, και τα πολιτικοοικονομικά αλισφερίσια ,που σαν τα σκουλίκια κατατρώγουν τις ρίζες της κοινωνίας και της οικονομίας, συνεχώς ξεφυτρώνουν στους αγρούς της καθημερινότητας, ίδια όπως τα ζιζάνια στα χωράφια.

Το καράβι της οικονομίας μας, φυσιολογικά, το έρριξαν στις «Πόρτες» της αρνητικής αυτής πραγματικότητας, και τώρα όλοι μας «κρεμόμαστε» στις «κουπαστές» περιμένοντας την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία μας!

Τα λόγια έχουν χάσει το περιεχόμενο τους ,( άλλα λέμε και άλλα …εννοούμε!), και χρειάζεται νέο «λεξικό» για να μπορούμε να καταλαβαινόμαστε!

Οι ηγέτες μας ,ξεχνούν πως είναι απλοί ,προσωρινοί, διαχειριστές, και συμπεριφέρονται σαν απόλυτοι ιδιοκτήτες, κάνοντας ό,τι θέλουν και δεν απολογούνται σε κανένα!

Οι τοίχοι γέμισαν από «αιτήματα» των νέων που ζητούν πίσω τα «κλεμμένα», εννοώντας και τα μεταφορικά αλλά και τα πραγματικά!

Με την ψευδεπιγραφή των ιδιωτικοποιήσεων ξεπουλήθηκαν πολλά «φιλέτα» από την «περιουσία» των επόμενων γενεών.

Με τις απεριόριστες δανειοληψίες καταχρεώθηκαν οι επόμενες γενιές!

Μέσα σε αυτήν την «πλειοδοσία» υποθήκευσης του μέλλοντος, οι ετερόφωτοι καρεκλοκένταυροι ,αποκλείουν την οποιαδήποτε αχτίδα «φωτός» στην άκρη του «τούνελ» προς το μέλλον.

Η ελπίδα και η αισιοδοξία, «φυλακίσθηκαν» ,σαν αιρετικές μάγισσες της εποχής του μεσαίωνα, και «ξεχάσθηκαν» στο πέλαγος της λησμονιάς από τις κοινωνίες μας.

Μεσσίες «υπάρχουν» πολλοί ,αυτοανακηρυσσόμενοι ή ετεροφωτισμοπροβαλλόμενοι.

Η ελπίδα ,η αλλαγή ,η αισιοδοξία ,σε «πλαστική» παραγωγή ,άνοστες ,ψυχρές και άψυχες, μας «σερβίρονται» πολύχρωμες και φανταχτερές, για να μας εντυπωσιάσουν και να μας «κερδίσουν».

Σ αυτό το οργουελικό δημιούργημα της σημερινής πραγματικότητας, εμείς , ταλαιπωρημένοι και καταβεβλημένοι από την έλλειψη του οξυγόνου της ελπίδας και της αισιοδοξίας, εξουθενωμένοι από τα ασήκωτα βάρη της ανεργίας και της επαγγελματικής αμφιβολίας μας,ανήσυχοι από την στέρηση «Θεού» για να προσευχηθούμε, αποπροσανατολισμένοι από την έλλειψη λιμανιού για να γαληνέψουμε, σέρνουμε την ματιά μας ψάχνοντας στον ορίζοντα μια ηλιαχτίδα να θερμάνει την απογοήτευση μας.

Το μόνο που μας μένει είναι το όνειρο ,που και αυτό όμως επιβαρύνεται από την συνολική βεβαρημένη ψυχολογία μας.